Het geitenweitje

39

en Stans had plaats gehad, „dat Stans nooit iets goeds van een ander zegt?”

„Ja zeker,” had Dick toegegeven. „Ze ziet overal het lelijke in. Omdat ze zelf zo’n groot mispunt is.”

„’t Is toch een stakkerd,” had ze langzaam gezegd. Dick had z’n schouders eens opgehaald.

„’t Is maar wat je een stakkerd noemt! Een lastige tante is het en ze wil hier de hele familie regeren. Moeder heeft nog veel te veel geduld voor die lastpost.”

Ja, dat was eigenlijk wel zo, had Margootje gedacht. Moeder gaf Stans toch altijd gelijk. Moeder vergoelijkte alles van haar en altijd werd alles maar gegooid op Stans’ zwakke gezondheid, terwijl Stans at als een wolf en nooit enige sporen van vermoeidheid vertoonde.

Ze kon eigenlijk zelf niet zeggen, waarom toch telkens een gevoel van medelijden haar bekroop, als ze Stans’ ontevreden gezicht zag.

Waarom had Stans geen enkele vriendin? vroeg ze zich af. Stel je voor, geen vriendin te hebben. Margootje had ze bij bosjes. Werd ze niet iedere keer door Vader en Dick geplaagd, als ze met enthousiaste verhalen thuis kwam van een nieuwe vriendin, die zó aardig was en al de andere vriendinnen in de schaduw stelde. Wat niet wegnam, dat de hele reeks vriendinnen aangehouden werd en Margootje haar gunsten verdeelde als een jonge vorstin.

Het was bijna niet aan te nemen, dat Stans en zij zusters waren, zo verschillend van aard waren zij. Margootje, het zestienjarige, vrolijke ding, leefde zo zonder zorg, lachte en kwinkeleerde van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. En bij al haar zorgeloosheid had ze een warm hart, kon geen leed zien en was altijd bereid iets voor anderen, minder goed bedeelden te doen.

Alle H.B.S.-kameraden van Dick waren eenparig gecharmeerd van „dat verduveld knappe zusje van Ever-hard”. Margootje had het heel wel in de gaten, maar het deed haar niets en ze ging met al die jongens even kameraadschappelijk om als ze het met Dick deed.

Stans, als een spin in haar web, kon soms naar Margootje loeren, als die ongedwongen en tintelend van humor