Het geitenweitje

29

„Wel aardig,” stemde hij toe.

„En als we nu eens een paar plankjes onder de vensterbanken kregen, daar zouden we dan wat plantjes op kunnen zetten,” ging Ans dapper voort.

„Watergeplens!” mopperde hij.

„Hè meneer,” vleide Jes. „We kunnen toch voorzichtig doen. Zo gezellig, plantjes voor de ramen.”

„Het mag niet veel kosten,” waarschuwde de Greef. „Ik zal dan den timmerman vragen een paar plankjes te maken en dan moeten we maar een collecte houden voor de aanschaf van plantjes. Hier heeft u een gulden en maakt u de boel dan maar gezellig.”

„Hij kan heel geschikt zijn,” prees Mar, toen de Greef even weg was gegaan.

„Een reuze idee van je, Ans het is hier inderdaad; net een gevangenis en platen en bloemen kunnen al een heleboel doen. Mijn Moeder heeft planten in overvloed en scharrelt altijd zo gezellig rond met al dat groen. Ze zal ons vast wel wat stekjes willen geven. Als ieder nou wat doet, hebben we al gauw een 'heel plantsoen bij elkaar.”

„Van die gulden van de lieveling kunnen we de halve bloemenmarkt leeg kopen,” zei Miep optimistisch. „Laat jullie mij dat maar over, ik kan prachtig afpingelen en kom met een arm vol plantjes terug.”

De week daarop zag de tikkamer er als herboren uit en de Greef was werkelijk verrast, toen hij op een morgen binnen komend, voor de ramen een verzameling cactussen en vetplant jes vond en aan de muren aanlokkelijke en uitnodigende reclame-platen uit Noorwegen en Zwitserland.

„Hè, daar heen te kunnen trekken,” dweepte Mar.

„We moesten een potje maken,” stelde Jes voor.

„Kun jij wat overhouden van je zakgeld?” vroeg Miep.

„Overhouden?” lachte Jes. „Ik boek een eeuwig tekort!”

„Dan maar allemaal op een autoped,” stelde Lotte voor.

„Dames, laat het opgeknapte lokaal u niet van uw werk houden.” De Greef zei het schertsend, maar toch togen ze allemaal direct aan de arbeid.