Het huisje aan de sloot

OP ROUWBEZOEK

Eindelijk, is dan toch de klare waarheid wijd voor ze opengegaan....

Dagen lang hebben ze het ijl en ongrijpbaar om zich heen gevoeld, in het fluisteren van de groette menschen, dat ophield als ze binnen kwamen, maar in hun zwijgen en kijken was het ook. Het vervulde de lucht, het deed denken aan blindemannetje spelen, wanneer je alleen in den kring staat en ze allemaal op de tecnen sluipen om je heen. ... je hoort ze overal tegelijk. . . . als uit een mist komt hun gesmoorde fluisteren; hun heimelijke lachen lispelt en sist telkens vlak aan je oor, je voelt hun kleeren waaien en wapperen, maar grijp je toe, dan vinden je vingers niets dan leege lucht, dan zijn ze weg. Zoo was het. ... je voelde het vlak bij je en je kon het toch niet vatten, je meende het te begrijpen en dan viel het weer uiteen, het was een geheim. Niet een geheim van thuis, maar een geheim van de heele kille. ... en dat toch ook aan menschen buiten de kille bekend moest zijn. ... of vader zou niet van „gille hasjeim”) i) gesproken hebben. En dat hebben ze toch allebei duidelijk verstaan uit vaders mond op een avond dat het woei. Daar komt nog bij, dat Sam Kaas zijn vader en moeder „Riesjes-maken” -) heeft hooren zeggen, dat is bijna hetzelfde als „gille-hasjeim”, maar „gille-hasjeim” is veel erger! Pinchaz Lezer wist ervan en Sannetje Denneboom wist ervan en oude juffrouw Arons en Aardewerk de slager en mijnheer Gompel en mijnheer Israëls en lange Schmoel Konijn en iedereen. Je zag het duidelijk aan hun gezichten. Het was dus iets van de heele kille, iets waar de heele kille mee te maken had en dat de heele kille

91