Het huisje aan de sloot

met de eerste voor één, als een herhaling — ieder jaar sinds dien Nacht in Egypte, dat door alle huizen de onzichtbare Doodsengel waarde en uit de eerstgeborenen het leven sloeg, maar de huizen van de Joden ging hij voorbij — en op het prentje in de Hagada liggen de zoontjes dood te bed, de kalfjes op stal met vier pootjes in de hoogte — sinds dien nacht ieder jaar slapen de Joden in Bijzondere Bewaking dienzelfden nacht.

Ze weten nog van verleden jaar hoe het was. Ze lichtten den schotel op elk met één hand en spraken langzaam en gezamenijk de woorden: „Keho, lagmo, njanjo.” „Dit is het brood der ellende, dat onze vaderen aten in Egypte.” En dan:

„Elkeen, die honger hebbc, kome en ete, elkeen dien het benoodigd is, zitte met ons aan om het Paaschfeest te vieren, dit jaar als knechten, het volgend jaar als vrije mannen, dit jaar hier, het volgende jaar in Jeruzalem. ...”

En bij dat plechtig-uitgezongen „Jeroesjolojiem” wordt de schotel uit de handen neergelaten, voorzichtig, opdat het voetstuk van in wit servet gevouwen matsos niet breke, en vader wenkt en een van hen beiden rijst zwijgend op om de deur te openen voor „Elkeen die honger heeft,” om te komen en te eten. Verleden jaar heeft zij het mogen doen.

Een stil en vochtig donker hing geluidloos in de straat, van de buurhuizen schuin-over waren niets dan de goudlichte rechthoeken der ramen zichtbaar en met zacht kloppend hart keek ze naar weerskanten de straat af, waar niemand ging, spiedde onder den olm of ook uit het duister onder de zachtbewogcn takken de vurig verwachte Vreemdeling te voorschijn treden mocht. De hongerige, hem dien het benoodigd is, om te komen en te eten aan hun tafel, hij, of Hij-Zelf. . Elijjenowe ') maar bij die gedachte is haar een rilling over achterhoofd en rug gegaan en ze heeft zich om-

223