Avontuurtjes

DE VERLOREN WEDSTRIJD

e zitten op de houten stoep, die bont is van schaduw en zon, de straat is ook bont van schaduw en zon en de open doos met de gekleurde papiertjes tusschen hen in en het stijfselbergje op het schoteltje, waarin de kleurige snippers zitten gekleefd als in sneeuw, en zij-zelf, hun kleeren en hun handen, alles is bont van schaduw en zon. Onbewegelijk lijkt het bont patroon, maar zit je stil en kijk je scherp op je handen neer, dan zie je het zachtjes schommelen, zou er in een zoo grooten boom als de olm voor hun huis dan altijd beweging wezen ? Grappig is het op je handen te letten wanneer je ze brengt naar de doos en naar de stijfsel toe, dan glijden de patronen erover heen, zonder dat je er iets van voelt. Al te lang erop letten moet je niet, dan kom je niet verder, ze hebben het druk, ze willen op het mooist hun tollen versieren, want vanmiddag is er wedstrijd in tollen op de koeienmarkt. Ze hebben er eerst de oude snippers afgekrabd, daar zaten er drie, vier lagen van tot een korst in elkaar gegroeid, ze hebben, bij wat ze nog hadden, gezameld wat ze maar bemachtigen konden, van moeder de stijfsel afgevleid en op den drempel, tusschen hen in, alles plezierig uitgestald en gezellig ingericht.

Het is nog altijd vacantie, de vacantie is nog zelfs niet tot den top gestegen. De vacantie zie je als een berg, met een top, ook de dag is een berg met een top, twaalfuur is de top van den dag, — op den va-cantieberg klim je eiken dag hooger, de top is precies op de helft zoolang je daar nog niet bent,

86