Avontuurtjes

Half vier. Haar voorhoofd voelt ze kleverig-klam, het huis bewaarde de hitte van gisteren, gauw was-schen, gauw naar buiten. Als je onderwijl aan wat anders denkt, ben je klaar eer je het weet, nu duurt het lang.... Ze slapen nog allemaal, de afspraak was half vijf elkaar te wekken.... Ze sluipt op haar teenen, wrikt de grendels, voorzichtig, hun kokertjes in.... het huis is open.... O.... is zóó de morgenstond....? Zoo stil en licht.... zoo zonnig en koel.... de vogels zijn nog zelfs niet wakker.... de wind is nog niet op zijn post. Ze gaat het stoepje af.... wandelt het straatje op.... hun huis voorbij.... de gele gordijnen hangen neer.... en de deur staat open.... overal hangen de gordijnen neer, overal zijn de deuren dicht. Daar, boven de huizen van het overpad.... daar staat de zon, de jonge zon, de jonge zon in het blauw.... de lucht heeft smaak.... de lucht is drinken.... Weer kraait een haan.... veel andere geven antwoord.... elkeen heeft toch zijn eigen stem.... die zooeven begon, komt nu achter aan, en telkens meer lijken wakker te worden.... sommige kraaien kort en schor, andere met uithalen als wapperden linten en wimpels in bogen door het gouden blauw. Zij is de eerste in huis die wakker is, de eerste van het pad, de eerste mensch in het heele stadje.... als ze eens de eenige wakkere op de heele wereld was.... de eenige mensch die dit nu allemaal ziet.... en proeft en ruikt.... Wat een gedachte, dat alle dagen, terwijl iedereen slaapt, ditzelfde buiten de huizen gebeurt.... wat de menschen vroeg-in-den-morgen noemen, is goed-be-schouwd al laat op den dag! Nu loopt ze weer terug.... voetje voor voetje.... ze kan haar geluk niet op.... ze kwam uit een schaduwbaan in de zon en moet nu even blijven staan.... rondkijken.... diep

69