Avontuurtjes

in de voorkamer, waar nu geen lamp en geen kachel meer brandt en ze vegen den wasem weg om te zien en ze houden zich, om te luisteren, zóó stil, dat ze Vader hooren slapen in het alcoof. Dit leek het ergste, wat komen kon, tot voor een dag of drie. Toen is er ineens iets gebeurd.... maar wat weten ze niet.... wat er van komen zal.... weten ze ook niet.... er iets van merken, doen ze evenmin.... uit moeders woorden en uit haar huilen alleen begrepen ze, dat het een onheil moet zijn.... omdat ze zoo smeekten, heeft moeder ze gezegd, wat het is, maar ze begrepen het niet.... Maar de duistere woorden staan wel scherp in ze geprent: er is ״een wissel verval-len". Eergister en gister en vandaag alweer, op weg naar school en naar huis, hebben ze die woorden van alle kanten bekeken —, wat elk bet eekent, weten ze goed, maar niet hoe ze tezamen en juist voor hen, onheil en gevaar beduiden kunnen. Een wissel is iets van den trein, maar dat kan het niet wezen, hoewel er gevaar genoeg uit wissels voortkomen kan. En ook ״vervallen" is een verdriet, maar als een mensch vervalt, of als een huis vervalt, dat gaat toch maar niet ineens. Trouwens, het is geen mensch, geen huis, het is een wissel en het gebeurde wèl ineens, verleden week Donderdag! Het moet een van die duistere zaken zijn, zooals je op huizen ziet staan of in de krant, die je niet begrijpt, en die ze je niet uitleggen kunnen: „Registratie", „Koop met Recht vanWederinkoop," „Middelen ter voorkoming van Groote Gezinnen." Maar alle dagen staan ze op en gaan ze slapen met door de angst en het verdriet om Vader heen, een vrees, dat er dien dag iets van het onheil van dien vervallen wissel over ze losbreken zal. Tot nu toe niet....

11