Heleen, een vroege winter

124

de keuken. Heieen had dit opzettelijk onthouden, omdat het haar een bij zonderen indruk gaf bij 't hooren vertellen en ze als altijd daaruit begreep, dat het iets beteekende en dat ze het overdenken moest — toen waren plotseling haar weer de vergeten regels uit het oude liedje te binnen geschoten ....

wie zoo vroolijk zingen kan,

dat en is geen slechte man.....

Sindsdien was Heieen dit alles blijven overdenken en in uiting en werking gadeslaan.... Vaag begon ze iets te vermoeden van onderling verband tusschen wat in eiken mensch schijnbaar los van elkaar bestond.... van verwantschap in het naar het uiterlijk zoo geheel en al onverwante... van een gemeenschappelijke oorzaak.... of beweegreden .... een kern.... de menschen noemden het met ,.vage woorden: aard.... aanleg.... karakter.... en daaruit, zonder dat ze het zelf beheerschten of zelfs wisten.... of hoe was het?.... al hun daden en al htm gedrag.... de een zoo.... de ander weer anders.... haar kern een andere kern.... ? Hun kern een andere kern... .7 Maar waarom dan.... en waaruit dan ... de één zoo ... en de ander anders.... ik zóó.... zij anders.... maar sommigen meer zooals ik.... en anderen gansch en al verschillend? Het kon toch voor wie altijd en ijverig zoekt, niet verborgen blijven.... zou zij het eenmaal leeren kennen?.... het geheim waarom menschen zijn, zooals zij zijn....