Tirol, reisimpressies

De trein dondert voort, mijn speelgoedriviertje keert weer terug en het eerste bruggetje verschijnt, een plat houten bruggetje. En mijn verbeelding legt een weggetje aan en laat een dorpje ontstaan, een dorpje in het klein, waar het weggetje heenleidt, waar mensjes wonen, die roeien en vissen in hun rivier en dromen onder de bomen langs zijn boorden.

En aldoor snelt de trein door het groene, golvende land, ik sta in het gangetje aan het raam en volg de levensloop van mijn rivier. Weer buigt hij zich af en gaat in verten verloren en keert terug en is nu plotseling veel kalmer en breder geworden -heel breed, knap die er nog over springt! - zijn middenloop is begonnen. Hij zou schepen en vlotten kunnen dragen, mijn verbeelding wil het zo, schepen en vlotten verschijnen, waartussen hemel en wolken zich spiegelen. O kijk, een stenen brug, een werkelijke stenen brug met pijlers en bogen. Mijn verbeelding gebiedt, het is een spoorbrug geworden, er rijst een stad op de achtergrond. Ik zie torens, poorten, silhouetten van oude huizen, bomenrijen langs bolwerken... is het Frankfurt, is het Mainz, is het de herinneringsschim van een vroeger aanschouwde stad?

Plotseling dondert onze trein in razende vaart over een wezenlijke spoorbrug heen, naar links en naar rechts strekt zich het brede, levende, zilver-en-grauwe water tussen begroeide heuvelen, in de horizon ligt een wezenlijke stad. Mijn oog, de dagelijkse verhoudingen bijster in het spelen der verbeelding, ziet ze als brug en vloed en stad uit het reuzenland van Swift. Waar is de rivier van mijn spelende verbeelding? De trein jaagt door een geweldige bocht en gunt mij een laatste blik, daar loopt zijn donker kronkelspoor van wilg en populier door het lichtergroene land... daar vloeit hij aan... en weet niet wat

7i