Tirol, reisimpressies

ge viooltje, door een monter burgermannetje aan een klankloze piano begeleid, de afgezaagdste kermisdeunen van vijfentwintig, dertig jaar terug: Bokkie-bè en Siene-la-me-los!

Ik kan het niet laten, aldoor naar die tragische, grote, bleke kop te kijken, aldoor mij af te vragen, waar hij wel vandaan mag zijn gekomen, langs welke kronkelwegen zijn leven leidde tot een uitkomst als deze, uit welke dromen is hij ontwaakt, welke gloeden in hem zijn gedoofd... Maar zijn ogen staren leeg en dof over zijn spelende dikke handen, over het idiote bazaarviooltje heen, hun naar binnen gekeerde blik vertoeft in wat er van de oude dromen nog leeft, onder de grauwe, vale haren, achter het bleke, brede voorhoofd, terwijl rondom hem de Innsbrucker burgerheer met vrouw en kind zich laaft aan ijs en bier, en zielstevreden luistert naar de afgezaagde wijsjes.

MINIATUUR

Waarin mag toch wel de bekoring schuilen van het verkleind verbeelde mensenleven, van het natuurtafereel in miniatuur?

Wat eigenlijk trekt ons zo aan in de dwergtuin, in de plantenwereld op de schemerige bodem van een aquarium, in het poppenhuis, zoals de mensen in vroeger eeuwen maakten, met zijn kastjes en tapijtjes, zijn lampjes en schilderijtjes, zijn heertjes en dametjes? Zelfs verkeerde verhoudingen en gebrekkige vormen doen de charme niet verloren gaan. Kinderen tonen zich verzot op keukentjes en winkeltjes, ze maken van hun spelletjes miniaturen, ze spelen 'schooltje' en 'huishoudentje', 'paardje' en 'verstoppertje'. En heel goed herinner ik mij hoe ik als

68