Tirol, reisimpressies

al te zeer ontbreekt, 's Nachts, als de maan schijnt en ik kan niet slapen, sta ik over het rustige dorp heen naar de Patscherkofel te kijken - de vervaarlijke donkere klomp dekt een heel stuk van de zilverlichte hemel af. Hoog bij de top laat zich vaag het Schutzhaus onderscheiden, een klein, eenzaam, ineengedoken diertje, slapend op de kale rotsen boven de hoogste bossen uit. Vroeg in de morgen gluurt het soms door een scheur in de wolken als door een venster op de wereld neer. De berg zelf staat als in grauwwitte watten gewikkeld, men zou zich in de vlakte kunnen wanen, maar die ene donkere plek daar hoog in de hemel, dat is het Schutzhaus op de Patscherkofel.

Vandaag hebben er de wolken van de morgen af kiekeboe omheen gespeeld. Ervoor, erlangs, eruit, erin. Het was zulk vreemd, onrustig weer, broeierig warm na de grillige dagen. Warm en toch weer koud tegelijk. Want wie zijn mantel aandeed kreeg het benauwd, maar wie hem uittrok liep al gauw te rillen.

Heel vroeg is het donker geworden, een vreemde stilte viel met de avond in... en we vragen het ons af: kan het zijn dat ergens onweer dreigt? De kamer is zo donker, dat we bij lamplicht onze handen moeten wassen voor het avondeten. Wij gaan naar het raam. De koeien zijn vroeger dan anders thuisgehaald, gisteren om deze tijd waren ze nog lustig aan het ravotten rondom de pomp. Dat is hun laatste pretje van elke dag. Ze springen en stoeien, ze boksen en rammen elkaar met de horens - mensen en kinderen laveren lachend tussen de logge uitgelaten beesten door - eer ze gehoorzaam en braaf zich in de donkere stal laten drijven voor de nacht. Nu is de donkere stal naast de schoenmakerij tegenover ons 'Gasthof al dicht... de stilte dreigt in de schemer... wat kan er toch ophanden zijn?

60