Tirol, reisimpressies

Grünwalderhof en we zouden nu eindelijk te weten komen wat dat fameuze jausen toch wel mocht zijn.

We gingen, we bereikten Grünwalderhof, we kozen ons een tafeltje op het malse schaduwgras onder de reusachtige bomen met de dwergachtige kersjes, we lieten ons koffie en Kipfeln brengen, we keken over het zonnige dal op de blinkende Stu-baigletsjer, ver aan de horizon. Grünwalderhof is om dat gletsjervergezicht beroemd. Ook om zijn slagroom en zijn hete frambozenbeignets. Het was voorlopig uitermate genoeglijk en we wachtten tevreden op de dingen die komen moesten.

Want dit was natuurlijk de voorpret nog maar, het eigenlijk jausen zou weldra beginnen. Ik keek al eens uit op de weg en wanneer ik een wagen hoorde stilstaan, dan dacht ik: nu zullen we het hebben. Nu komen de jodelaars en de muzikanten en de lui, die zich bij het dansen op de schoenzolen en de leren broekspijpen slaan onder het slaken van allerhande kreten, nu zal het jausen wel spoedig een aanvang nemen.

Maar er verscheen niets, dan altijd maar verse koffie en nieuwe voorraad Kipfeln, want de berglucht maakt hongerig en vooral het jongvolk heeft voortdurend trek. Tot ik eindelijk moed vatte en schuchter onze gastvrouw vroeg, hoe laat ze dacht dat het jausen zou beginnen.

Wat bleek? We waren zelf aan het jausen, al die tijd reeds deden we niets dan jausen, van het ogenblik af dat we ons eerste slokje koffie, ons eerste hapje koek tot ons genomen hadden. Want jausen, onthutste lezer, is eenvoudig wat wij 'theedrinken' noemen, en wat in woordenboekentaal 'het gebruiken van lichte verversingen tussen de hoofdmaaltijden' heet. Maar het heeft met jodelen of goochelen of dansen even weinig als bijvoorbeeld met 'slapen' iets te maken.

53