Tirol, reisimpressies

Daarom zou ik nu zo gaarne aan die bossen willen denken, terwijl ik op de zonvergulde muur het kind aanschouw, ernstig en wijs in een bont medaillon.

Maar ik ben zo moe en het is zo zwoel, ik zou alles veel scherper willen voelen, veel intenser beleven. Dit zijn de ogenblikken, waarin naar 's levens kern vergeefs de handen tasten, waarin de ziel slap en machteloos ligt.

Er is een dofheid, druilerig staan de bomen, star zijn de lijnen, leeg en zwaar de atmosfeer.

Heedaar... wat moet die oude klant met zijn witte baard? Het is geen heer en het is geen boer, hij komt niet als gast en niet als bedelaar, dat laat zich dadelijk raden. Aan een ongedekt tafeltje zet hij zich neer... het is een reizende muzikant. Daar heeft hij zijn citer al vóór zich liggen, daar tinkelen de zilveren klankjes al...

En zie, alles is plotseling anders geworden. Als werd een matbeslagen venster schoongewist, als trok een doffe nevel op. Zulke nederige, zulke beverige klankjes, zo'n héél onnozel Zil-lertaler deuntje... zulk simpel zilver getinkel... en in een zucht

Is het de onder schijn van onbeholpenheid bedekte kunstvaardigheid van de man die het panorama maakte, of is het dat de mens uit de grofste illusie zich een werkelijkheid weet te creëren, zodra hem de mogelijkheid van vergelijking wordt ontnomen? Met andere woorden: dat we 'überhaupt' de kluts kwijtraken, als we niet meer vergelijken kunnen?

Hierover filosoferen we nog, als zich plotseling een vervaarlijk gestommel laat horen. Plankier en leuning dreunen, langs de linkse trap - want men houdt, o ellende, overal in Oostenrijk links; ik verwonder me soms dat ik nog leef - stijgt een