Tirol, reisimpressies

luk, en o, dit is geen heden meer, maar levend geworden herrezen verleden. Dit is de ruitenaas van mijn kinderjaren, en niets ontbreekt eraan. De kleuren, het grijs en het groen, ik moet ze er onwetend bij hebben gedacht. Het is volledig, het is levend, het is compleet.

Het zijn de lange, lage, oudmodisch deftige huizen, doorbroken van kleine poorten, geflankeerd door felgroen gekoepelde torentjes, met kroonlijsten gedekt, het zijn de rijen, rijen, rijen groengeluikte, bloembekranste gesloten ramen... het zijn de zware, hoge populieren, toppen in het ruim verloren, silhouetten scherp tegen de verre bergmuur aan... het zijn de vervaarlijk steigerende grauwgrijze paarden... het is het sprietende, zingende, klaterende water... en het is de schemering, de eigenste schemering van mijn oude,! groezelige azenprentjes -heetten ze niet 'kopergravures'? - en daar staat de bank waar mijn heertje en mijn dametje zaten, zij gracieus naar hem toegebogen, in ernstig gesprek... en de bergwand rijst op de achtergrond. Lager, kwartweegs, fonkelen de lichten van 'Hungerburg', juwelen in het pijnbos, halfweegs en nog veel hoger flonkeren de kampvuurtjes, maar beneden is alles oudgrijs van muur en groen van koepel en populier, klaterend water in tere schemering. Het is volmaakt.

O nee, want nu pas wordt het volmaakt. Muziek op het terras, dat bij de 'Hofgarten' hoort! En wat voor muziek? Ruitenaas-muziek, kopergravure-muziek, wespetaille-mu-ziek. De muziek, die in onze jeugd onze oudtantes neurieden, met glimlachjes vol geheimzinnig-blijde herinnering... en waarvan de neuzige miniatuurtjes in onze speeldoosjes verborgen zaten... De muziek waarvan we later maar nauwelijks konden geloven, dat ze er ooit niet was geweest, zó hoorde ze

15