Plattelandjes

Toen heb ik dan maar voor één gulden vijftig het boekje gekocht! En o, lieve troost, wat bleek dat een aardig boekje, wat een sappig, zot, mal boekje, wat een echt Blaricums, wat een echt intellectueel boekje, wat een keurig boekje zowaar ook, met snoezige prentekens van Blaricum in vroeger eeuwen, en getrouwe konterfeitsels van de Blaricumse kap en de Larense kap — om Gedeputeerden eens fris aan het verstand te brengen, hoeveel die toch wel verschillen, weet u! - en verder met het verhaal van de Verloren Zoon in het Larense en in het Blaricumse dialect, respectievelijk door Meester Van Wulfen en door Meester Veldhuis geboekstaafd — en wie na dit alles nog volhoudt, dat deze beide dorpen ooit een administratief geheel kunnen vormen, die moet toch wel een barre doordrijver zijn. Dat bedoelen ze namelijk... Nu ja, men zou kunnen mompelen, dat de hoofdtooi van een Blaricumse Intellectueelster wellicht een tikje méér verschilt van de Blaricumse kap, dan de Larense of welke boe-rinnenkap, de Overflakkeese incluis, en men zou zo willen fluisteren, dat het dialect van een Blaricums hoogleraar misschien toch nog iets minder lijkt op dat van een Blaricumse boer dan het Larense of welk boerendialect, maar ik ben mij levendig bewust, dat ik op het ogenblik helemaal niet aardig ben met zulke zaken te schrijven of zelfs te bedenken...

Doch nu, lieve lezeressen en lezers, zo gij ook maar met het geringste greintje zin voor humor zijt begaafd: hoort toe! Ziet nu dit schouwspel, hoe zich thans Blaricum, dat oude breinest, brouwketel en proefveld van het ongehoorde, het ongedachte, het onontdekte, het onuitgegevene, het ongepermitteerde voorwaar, op ethisch en esthetisch gebied, hoe het zich thans onder aanroeping van Struycken en van Thorbecke, van Mackay en van Abraham Kuyper op de heilige rechten van het Historisch Gewordene beroept, bij monde zijner intellectuelen ('zich noemende', zegt onze Edelachtbare!), zijner moderne medeburgers!

Zodat ik, behalve de openbaring van veel openlijke en verkapte Belasting-Roerselen van mijn regentocht al niet veel meer thuis-

57