De klas van 12

HET HUIS IN DE WILDERNIS

ineens verdween de zon, en de hele aarde scheen vervaald en al het blijde groen versomberde tot zwaarmoedig blauw, het zilverig wilgenloof tot matgrauw lood. Dof sloegen de hoeven der opgeschrikte rennende koeien in de smakkende, soppige weidegrond.

Een felle flits.... een slag...

Maar het doel was bereikt en dubbel welkom, de ruïne moest nu ook tot schuilplaats dienen. Aan een oude wilgenstronk meerden ze het schuitje stevig vast, trokken de kop zo ver in het riet, dat ze droogvoets met een sprongetje de kant bereikten en stonden nu voor het vervallen gebouw.

Wat was het vuil en grauw met zijn stoffige, gebarsten en gebroken ramen, ingezonken dak en scheefgezakte dichtgespijkerde deur zonder handvat, klopper of knop. „We komen er niet in!” riep Door.

,,Misschien is er nog een deur, van achteren of op zij.” Die bleek er inderdaad te zijn, een onaanzienlijke houten deurtje met een grof ijzeren handvat. Nel draaide eraan en het deurtje ging open. Een schemerig binnengangetje lag voor ze. Ze stapten het drempeltje over en op hetzelfde ogenblik sloeg een hevige windvlaag het deurtje achter ze toe. Maar voor ze uit bleef het licht en dat vaal en weifelig licht kwam door een half-open deur en die deur leidde naar een lage, naakte kamer, waar ze nu binnentraden, maar waar ze de eerste ogenblikken niets zagen, omdat één indruk alle andere verdrong: het stonk er zo allervervaarlijkst! Een gruwelijke stank van rotting en bederf, die ze klemde om de keel en hun hele lichaam ineens leek te vullen.

,,Lijken!” fluisterde Nel doodsbleek en greep Door bij de arm. ,,In verregaande staat van ontbinding.”

Ze zouden liefst maar dadelijk weer zijn omgekeerd, niet alleen om de stank zelf, maar vooral om de akelige gedachten, die er door werden opgewekt. Maar de nieuwsgierigheid overwon en ze herinnerden zich ineens weer, waarvoor ze waren gekomen. Hoe gruwelijker het hier

67