De klas van 12

DE KLAS VAN TWAALF

Lien had haar mond al open, om Anna op het zonderlinge verschijnsel te wijzen, maar plotseling werd haar aandacht afgeleid

Weer een examinator. Maar van een heel andere soort. Met een openhangende jas en witte haren -— zijn hoed in de hand! — en een gezicht of hij naar een fuif inplaats van naar een examen ging, kwam hij neuriënd aangekuierd.... bleef dan plotseling staan en keek eens om zich heen, stilletjes lachend, of hij iets met zichzelf overlegde. Dan ineens liep hij op een sukkeldrafje naar het kind in de rode jurk, dat nog altijd geduldig stond te wachten naast het meisje met het boek.

„Kijk Anna. wat zou hij willen, wat zou hij doen?”

Hij had het meisje in de rode jurk en het meisje met het boek elk bij een arm gepakt en sleurde ze lachend mee en zette ze allebei midden op het plein en dreigde ze schertsend met de vinger: „Niet weglopen, hoor!” en liep lachend weer voort in zijn sukkeldrafje en haalde twee anderen en zette ze bij de eerste....

„O kijk toch eens, het lijkt precies of hij bloemen plukt.... en o, daar komt hij naar ons.”

Hij had ze al beet en ze voelden een grote, warme hand elk om een arm en ze moesten, ofze wilden of niet, in zijn sukkeldrafje mee naar het troepje. Anna vond het eigenlijk maaar half, doch gaf zich toch gewonnen.... en nu had hij ze allemaal bijeen en ging aan het voorstellen, vroeg elk om beurt haar naam en herhaalde die dan, met een koddig „o ja, dat ’s waar óók” als had hij al die namen zijn leven lang geweten en was hij ze net maar even vergeten, en hij maakte buigingen dat zijn jas fladderde, was dan ineens weer weg, de stoep op en het gebouw in.

Een beetje verlegen, de meesten lachend, sommigen wat verstoord, keken ze elkaar even aan, maar vonden niet veel te zeggen en drentelden al gauw weer van elkaar weg. Maar Lien vroeg haastig aan het meisje in de rode jurk, dat toevallig naast haar stond: „Wie is dat, zeg, wie is dat?”

4