De verlatene

I.

ET regende nog steeds al van vroegochtend af. Een luwe voorjaarsregen was het, die het bottende gebladerte van de oude olmen langs den weg weldoend bedrupte en een verheugenis was voor de boeren. De kleine gele klinkertjes van het buurtje had hij schoon gespoeld, hier en daar klare plasjes vormend, waarin zich de hooge, bonte lucht spiegelde.

Vredig bedrijf ging om tusschen de lage, oude huisjes van het buurtje, die er zoo knus stonden weggescholen achter de knoestige olmen.

Weduwe Punt hing over de groene onderdeur van haar antieke trapgevelhuisje, dat ze vroeger had verfoeid om het weinige gerief, maar waarop ze trotsch was, sinds in den zomer vreemde toeristen er belangstellend voor hadden staan kijken.

Ze praatte met juffrouw Wiedemans, de nieuwe overbuur, die altijd mopperde en zuur keek, want ze vond dat ze eigenlijk niet hoorde op het buurtje, dat veel te min was, voor haar. Die stond in de open deur van haar pronk-popperig nieuw huisje; twee rood-en-gele matjes, die ze uitkloppen ging, bungelden in haar neerhangende hand tegen het properbonte schort aan.

De weduwe lag over haar onderdeur, het bleeke paars van haar gewasschen jak, dat strak den strammen romp omkleedde, kleurde teer boven het verschoten groen der deur uit. Daarboven weer blonk proper mutsewit rondom het gezonde, geel-en-roode gezicht van de oude vrouw, en het warme rood der brokkelige gevelsteenen was als een weidsche omlijsting rond en boven de groene deur en het paars-en-witte vrouwtje heen.

De groenboer kwam langs met z'n kar, waarop de eerste jonge spinazie hei-groen vlekte tusschen het

5