De verlatene

Daantje zich bij hem zou aansluiten, omdat ze toch bijkans buren waren. Maar Daantje dacht er niet aan, diepe minachting voelde hij voor den dikken witkop, die zich voor den mal liet houden door iedereen en met wien de jongens alleen omgingen, omdat-ie veel centen had en gul tracteerde. Maar Bertus meende, dat de ander het een groote eer zou hebben gevonden als hij met hem had willen omgaan en hij was ervan overtuigd, dat hij door z'n listigheid alleen zich den Jood van het lijf hield.

Thuis klaagde hij, dat Daantje zich bij hem wou indringen, omdat hij voor de anderen zich schaamde, op 't buurtje te wonen en graag verhuizen wou — en z'n moeder voer dan giftig uit op den schoremen smaus en beloofde Bertus, dat ze wel zouden weggaan uit 't buurtje, waar 't haar ook niet beviel.

In 't begin van December, op een knappend-kouden winterdag, kreeg Daantje zijn eerste schoolrapport. Maar de vreugde omdat hij nommer één gebleven was, werd hem bedorven door de zuur-zoete Woorden van den directeur. O, de verwachting eerst, toen hij hem had zien binnenkomen met het bundeltje rapporten in de hand. Suizende stilte plots door de heele klasse. Hij was er wel haast zeker van voor zichzelf, maar hoe barstend-hevig had toch z'n hart gebonsd, die enkele seconden, vóór de directeur zijn streng gezicht met den blonden puntbaard en het gouden lorgnet had gewend naar hèm....

Maar dan, die woorden.... Alsof het ternoö erkenning verdiende, dat hij de eerste was in de klas, zoo schraal, zóó kil klonk dat karige beetje lof, dat sommige jongens het merkten en bevreemd omzagen van den directeur naar hèm, even maar, want ter-nauw durvend zich roeren onder den kouden, strengen blik van den gevreesden man. En toen het verdere, het ergere, het luidop vertellen dat hij kosteloos schoolging en dat het dus goed beschouwd zijn

51