De verlatene

״Je hebt je prachtig gehouën," herbegon, na zwijgen, de moeder met haar gelukkige glimlach, ״en voor later, wat dacht je dan....?"

„O later later," zei Daan, geestdriftig, „later word ik dokter, of ingenieur.... Ik geloof, dat ik alles kan leeren wat ik wil.... Gek, dat ik nou op de burgerschool ben, hè?

„Heerlijk is het," vond de moeder innig.

Vader kwam weer binnen, een beetje mopperig omdat hij vond, dat Jozef hem niet had hoeven roepen voor die hemdsknoopen. Onhandig, dat de jongen soms was!

Daan's gezicht betrok, hij ging weg van z'n moeders stoel en bij het raam staan. Mild scheen het goudlicht van de ondergaande zon over het grijs-troebele slootwater, 't scheen er wel in dóór te dringen. 'n Paar vlindertjes fladderden door den rozenstruik achter op 't erfje. En de jongen, die uit 't raam dit zag, kreeg ineens een sterk verlangen naar 't vrije buiten. Hij keerde zich om en nam z'n pet.

„'k Ga nog 'n endje loopen."

Den vader verdroot het, dat hij niet vroeg „mag ik nog 'n endje wandelen?" Al eerder had hij opgemerkt, hoe zelfstandig die jongen soms optrad! Vandaag zou hij er niets van zeggen, doch hij nam zich voor, hem een volgend keer eens flink onder handen te nemen! Al was de jongen ook nog zoo'n piet, hèm over 't hoofd groeien, dat niet, nu niet en nooit!

X

In 't begin van September ging Daan naar de burgerschool. Er was geen geld geweest om hem een nieuw schoolpak te koopen — en de zaken gingen maar zóó — en daarom had Jozef goedig, z'n nog

45