De verlatene

brief van den directeur, dien hij geopend in de hand hield. Nommer één! Zijn zoon, zonder lessen, geslaagd voor de hoogere burgerschool! En goedige Jozef, die nooit makkelijk geleerd had, keek met trots naar het knappe broertje en wist niets te zeggen en was blij, dat de winkelbel ging en hij naar voor moest, om te helpen.

Roosje vroeg haar moeder of ze nu koekjes zouden hebben bij de thee en de moeder, haar oogen drogend, knikte lachend van ״ja" en tastte naar haar zak, om een dubbeltje te geven. Juichend vloog het kind de kamer uit.

Esther was niet te houden. In dolle sprongen en schreeuwen had ze haar trots en haar verrukking lucht gegeven. Nu was het huis haar te klein, nu moest ze den weg op en het iedereen vertellen, het uitschreeuwen dat elk het hooren moest, de heele buurt, het heele dorp, dat haar broer op de Hoogere Burgerschool kwam. Niemand zou aan hem kunnen zien, dat hij geen schoolgeld betaalde. Met deftige jongens zou hij in de klas zitten. Marinus, de jongste zoon van den burgemeester, had ook examen gedaan en Willy de Waard, het broertje van den blonden Hans. Ook een broertje van de meisjes Koning had examen gedaan en Esther hoopte vurig, dat hij gezakt zou zijn, voor de grootere glorie van Daantje.

Ze had nooit van haar broertje gehouden — ze hield van niemand thuis — vroeger had ze vaak met hem gekibbeld en zelfs gevochten, maar nu, nam ze zich voor, nu zou ze wel goeie-vriendjes met hem blijven, en zorgen vaak met hem te wandelen. Dan had ze immers kans door hem in kennis te komen met die deftige kinderen van zijn school. En wie weet.... wie weet....

„Waar ga jij zoo gauw heen?" vroeg Jozef, zoodra ze uit de kamer in den winkel kwam. Hij wou

43