De verlatene

bloedworst van den haak om een klant te bedienen — en groette naar Esther, die voorbijging, 't Kind knikte stug weerom, en dat 't buurmeisje haar nog ״wat hê-je een mooie kraag om!" nariep scheen ze niet meer te hooren. Toch had ze het gehoord en ze genoot even, want bewondering was haar altijd lief. Maar ze dacht nu weer alleen aan het mooie huis, waar ze heenging, met den rijken, koelen tuin. Tuinstoelen en een tafel stonden er onder zware beuken, bloemperken kleurden in 't gras, en achterin was een groot tuinhuis tusschen bloeiende heesters, waar de kinderen, twee jongens en een meisje, hun speelgoed borgen. De achtertuin liep door tot aan de rivier en daar wist Esther dat een groen en wit geverfd slank roeibootje lag.

Het was zomervacantie, de kinderen zouden thuis zijn. Ze gingen maar zelden het dorp uit; en Esther vond het heel begrijpelijk dat ze tevreden waren met hun prachtig huis en hun heerlijken tuin. Wat had ze graag méér van de intimiteit dier deftige menschen geweten, hoe vaak loerde ze hun tuinen en hun huizen binnen, 's zomers-avonds, als ze theedronken op het grasveld en hun praten en lachen doorklonk tot de stille straat; als ze uitgingen in hun witte pakjes op de fiets en met hun tennisrackets in de hand, altijd even vroolijk en zorgeloos. Ze had willen weten wat ze aten en dronken, waarover ze praatten en in wat voor bedden ze sliepen, ze had al hun gedachten willen kennen.

Haar vurigste hoop was — en het scheen haar het eenig nastrevenswaardige ideaal — éénmaal tot de hunnen te behooren, eenmaal te zitten als zij in een weelderigen, warmen zomertuin en theedrinken achter een tafel, waarop een zilveren bouilloir zou pronken, dat de armen menschen en de burgerlieden van den weg af zouden zien en haar benijden, en witte kleeren te dragen, fijn of eenvoudig, met dure

37