Uit het leven van een denkende vrouw

Derde hoofdstuk De vreemden

In een wonderlijke weelde van bleek-gouden middaglicht, rood-gouden laatste loof, bitter-zoete reuk van late, vochtige herfst, kwam Marianne haar huis uit de straat op gelopen en schier onmiddellijk was het, als koelde zich de jachtigheid in haar bloed, dat duizelige, opgedrevene, dat somwijlen haar voorhoofd als met hete nevel besloeg, wanneer er plotseling uit te veel richtingen, op te veel wijzen tegelijk een beroep op haar kracht en haar aandacht werd gedaan; na de eerste felle, gespannen stappen, verslapten haar spieren weldadig, zetten zich tot een lomer loop, haar voorhoofd scheen uit de nevel vrij te komen, en de muur tussen haar in talloze zorgjes en beslommeringen verbrokkelde daagse persoonlijkheid en haar levende eigen-ik binnen in, te slinken, te vergaan persoonlijkheid en wezen omvatten elkaar versmolten, werden één en uit de innigheid dier zelfvereniging steeg onverwacht de hernieuwing van het Geluk.

Aan weerszijden in de brede tuinenstraat, in de zoet-bittcre herfstlucht, van ritseling schier mysterieus vervuld, wijl toch geen wind te bekennen viel, onder het tere, stille middagblauw, als belopen van nevel, kwamen en gingen de mensen en elk hunner droeg voorzeker wel zijn eigen geluk in zich besloten. Maar geen geluk kon haar geluk te boven gaan. Ze keek vluchtig naar de toppen, naar de hemel op, het was of haar hart zich uitzette tot een zware, zoete last en ze voelde haar ogen vochtig worden. Haar geluk dat elk ander geluk te boven ging! Ze glimlachte in zichzelf om zichzelf-, want ze dacht aan Marietje, Fransjes wijze kameraadje, dat soms spelen kwam en dan over haar babybroertje niet uitgejubeld raakte. 'Mijn broertje,' had ze gister gezegd, 'is het liefste broertje van alle broertjes' -, en toen even gezwegen en als over plotselinge inval gespannen staan peinzen en haar stemmetje was bijna zwaar geweest van een nieuwe bedenking, toen ze zeide, de ogen naar haar op '...maar dat vindt

93