Uit het leven van een denkende vrouw

beoordelen. Maar thuis, net zoals ik zeg: een klein kind!'

'Daar heeft hij dan ook zijn vrouw voor.' Lachend herhaalde Loek Everts woorden van daareven.

'Juist, lieverd,' aaide hij terug.

'O, hij is zo'n verstokte pasja, zo'n lelijke, oude anti-feminist,' speelde Loek ineens de verontwaardigde tegen mevrouw Edema.

De dokter wenkte met een hoofdbeweging, een lach in de ogen, Mariannes oor tot vlak bij zijn mond.

'Zal ik je zeggen, wie daar later de baas in huis is?' zijn linkeroogappel draaide even naar Loek, 'en dat weet ze nu al drommels goed!'

'Och, weet je wat ik vind?' kwam mevrouw Edema langzaam, de ogen neer, haar aardbeien fijnkneuzend onder de zilveren vork, 'als je iets goed wilt doen, dan moetje er je ook helemaal aan kunnen geven. Dan moetje niet allerlei andere dingen aan je hoofd hebben. Daarom heb ik Edema dan ook nooit met meidenpraatjes en klachten over Harry en huishoudgedoe lastig gevallen.'

Harry keek even naar zijn vader en naar Marianne, hij zag haar een kleur krijgen, hem de ogen neerslaan op zijn aardbeien en hij zei, wat gewild-prettig:

'Was er over mij zoveel te klagen, mama?'

ieder kind is wel eens ondeugend, jongen!' ging mama daar zwaarwichtig op in...

En Marianne voelde ineens haar opkomende toorn wijken voor de bevrijdende, verluchtende humor, ze moest bijna lachen, terwijl ze dacht:

Dat is dus de dank voor mijn mooie macaroni!

'Mij goed,' antwoordde Evert, zijn horloge uithalend, op Loekies vraag of ze dadelijk inkopen zouden gaan doen. 'Waar moeten we nu allemaal heen, behalve naar de naaister?'

'Praten over die serre-stoelen immers. En één meubeltje nog van 't cadeau van oom en tante...'

'Ja... dan moet ik mee, hoor! Anders zetje me al te dik in 't modern! En verder?'

'Eigenlijk zouden we ook naar de Coeberghs moeten, om een

88