Uit het leven van een denkende vrouw

pen, het kind, dat zich als een plank tegen haar aangedrukt hield, onder de armen meevoerend naar de divan terug. Daar trok ze het ventje op haar schoot en trachtte het gezichtje, vlammend rood van tranen-vochtige hitte, naar zich toe te keren, terwijl Harry het beentje greep en met een paar vegen van zijn zakdoek het schrikkelijk ongeval terugbracht tot een schram van drie vingers lang.

'Daar is geen medische hulp bij nodig,' schertste dokter Edema, toekijkend met de handen op de rug van zijn wijde lichtgrijze geklede-jas.

Loek, die blijkbaar de woorden 'medische hulp' had opgevangen, kwam van 't raam getrippeld, in een geruis van dunne, witte kleren en een zoet reukje van fijne-was.

'Kan ik helpen, Harry? Iets halen? Water, verbandgoed... je hebt zeker wel een en ander in huis, Marian?'

'Dank je! 't Is een dingetje van niemendal. Jaap, kijk vader eens aan. Waarom gilde je zo vreselijk? 'k Heb de jongen nog nooit om zo'n kleinigheid zo tekeer horen gaan. Ben je misschien geschrokken, Jaap?'

Het kind zwaaide dreigend zonder het hoofd van zijn moeders borst op te tillen, zijn armpje met gebalde vuist achteruit naar zijn grootmoeder.

"'k Ben niet geschrokken... 'k Heb helemaal niet geschreeuwd... maar oma wou me optillen en toen ging 'k schreeuwen... 'k Wou naar Riek...'

De rug naar zijn moeder toe - die rechtop zat in haar stoel, haar zware boezem als een rotsblok overhangend boven de ingesnoerde buik, de neusgaten trillend als een overbelaste stoomketel, daar ze zonder hulp van de stijfgesloten mond die ganse boezem vol van opgekropte driftadem lozen moesten! — over zijn zoontje heengebogen, keek Harry even van onder op Marianne in de ogen.

Evert kwam nu ook van 't raam terug.

'Zo Jaap! Geef oom eens gauw een hand. Moet jij zo schreeuwen, als je valt? Flinke jongen wezen, foei!'

'Mag ik u misschien wat lavendelwater geven, mevrouw Edema?' boog Loekie zich allerinnemendst tot de oude dame over. 'Dat frist zo heerlijk op.'

80