Uit het leven van een denkende vrouw

'En wat was er dan met die collega van mij, juffrouw Neder-bragt?'

'Wat er met haar was? O, niets eigenlijk, dokter Huyssen,' het klonk nog stroef, dan brak ineens het warme behagen in haar eigen stem en in wat ze te zeggen had, weer door...

'O ja, zo was het! Ze heeft dit idee: de mannen idealiseren de vrouw, voor hun eigen plezier, of liever voor hun eigen gemak -, ze zetten haar op een voetstuk als een afgodsbeeld, een idool, volmaakt, zonder fouten, zonder zwakheden... omdat zij, de mannen, iets willen hebben om te adoreren... de mannen willen geen gebreken aan hun vrouwen zien... en dat noemt zij nu allemaal egoïsme.' Gauwer klaar dan ze dacht, vooral nu Gu's interruptie aan 't verhaal zwaarder reliëf dan bedoeld was had gegeven, zweeg ze verlegen-haperend stil, en keek aarzelend om bijval of desnoods tegenspraak rond.

'Egoïsme...?' vroeg oom Evcrard met langzame nadruk, als had hij niet goed gehoord... 'Noemt ze dat egoïsme? Als een man zijn vrouw idealiseert? Haar hoog stelt? Haar op een voetstuk plaatst? Dat is een vreemde logica. Dat gaat mij boven mijn petje. Jou, Beelaerts?'

Beelaerts stemde in, met een quasi-wanhopig handgebaar en een lachend schouderophalen. Lex en Marianne keken elkaar ingehouden-lachend aan, om de onzegbaar-hautaine blik waarmee mevrouw Beelaerts even langs oom Everard heen naar Rei-na gekeken had.

'Ja, maar, u moet het vooral goed begrijpen!' begon Reina weer, blozend, van haar stuk gebracht, nu niemand haar te hulp kwam.

'Ik zal er mijn best voor doen,' speelde oom Everard de nederige, met een knipoog naar Evert, 'maar wilt u dan héél duidelijk zijn? Het is mij gauw te geleerd.'

'Ze bedoelt dit,' en Reina's ogen zochten, in de kring van vaagspottende gezichten, steun bij Marianne en Lex, 'ze bedoelt een bepaald soort zwakheden... meer op het gebied van de liefde... van de hartstocht...'

'Ooo...' kwam oom Everard, en trok spottend-bedenkelijk de mond te zamen.

39