Een Indisch huwelijk

warmte en stof ׳—, oplettender mennend nu voertuigen van allerlei soort — ossekarren en kleine rijtuigen, ook wel victoria's of landauers met winkelende dames, die hij meerendeels kende en groette — in dorre stofwolken voorbijjoegen of wel kalmer stapten, liet hij toch zijn gedachten weer terugkeeren naar wat er in de verloopen weken met hem was geschied.

Dien eersten dag na de betoovering van den maannacht niets dan verlangen het gebeurde te vergeten en uit zich weg te doen .— een bittere nasmaak bijna .— en de hoop dat zij het ook zoo voelen en willen zou, dat alles voorbij, als niet-geweest zou zijn. Den anderen dag een begin van verlangen om te weten of zij werkelijk ook alles vergeten wilde en vergeten kon —, niets, wist hij stellig, dan nieuwsgierigheid naar haar gevoelens als ״vrouw", als „geval". In den avond van dien tweeden dag, weer mijmerend langs duisterenden zeeoever, genietend koelte en reuk, had hij zichzelf betrapt op de berekening wanneer zij thuis kon zijn — eerder dan hij-zelf, wist hij, zou ze terugkeeren — en op de stijgende benieuwdheid of ze al dan niet hem schrijven zou. Toch nog zonder verlangen, meende hij te mogen volhouden, eerder in een zekeren angst, vermengd met een zonderlinge, weinig fraaie nieuwsgierigheid. In de dagen die volgden voortdurend de

.35