In de schaduw

'Ze koste me wat, die kindere!' zei de moeder zorgelijk, toch meteen trots kijkend naar haar beide stevige meisjes, 'da's van de week die hoede en haar schoenen gelapt. D'r komt nooit 'n end an. Nou hét me man weer borstrokken nodig en eigenlijk laarze óok, maar alles tegelijk, da-kan bruin nie-trekke.'

De Sjabbesvrouw knikte instemmend, slobberde behaaglijk de hete, zoete koffie. De meisjes gingen nu heen, lieten de beide vrouwen in haar klein-klaaglijk gepraat over en weer, dat geen reële zorg beeldde, enkel 'n ge-woontetje was, dat knus gebabbel gaf over een nooituit-geput onderwerp.

En zoetjes-aan vorderde de nieuwe dag, die eer een lang-gerekte schemer leek, tussen twee nachten, eender-druilerig en triest-grauw als 't de vorige waren geweest.

Na 't late ontbijt - 't sjabbesbrood van de vorige dag, nu al tot smakeloosheid verdroogd, omdat 't zonder melk was gebakken - met 't extraatje van 'n gemarineerde haring en grote koppen slappe thee - , bleven de kinderen doelloos hangen in de hete kamer. Ze hadden daareven gemerkt, hoe koud 't buiten was en 'n wandeling trok ze maar weinig aan.

De vader, die z'n Sjabbesrust van lekker-krantjes-le-zen en dutjes-doen bij de hete kachel, bedreigd voelde, mopperde om de bezwaren, zei, dat in zijn jeugd de kinderen zo kleums niet waren en dat hun vader ze gewoon de deur uitstuurde, Sjabbes-na-sjoeltijd.

"n Lief vadertje dan,' meende de ene jongen, brutaal-lachend, tegen z'n broer, maar zo zacht, dat z'n vader 't niet verstond.

'Wat moet-jullie de hele dag in huis doen?' kwam die weer, kregel.

'Spèle,' lijsden de kinderen, met z'n vieren leeg heen-staande om de tafel met 't verflenste, gevlekte witte kleed.

'Nou, speel dan,' snauwde de vader weer, uit z'n humeur, nam een krant, schikte zich in z'n leunstoel bij de kachel tot lezen. De ene jongen, met schichtige blikken naar hem heen, fluisterde... 'Wim-me tolle?' 'Magge we toch niet,' fluisterde de kleine terug... 'La-we 't vra-ge...'

49