In de schaduw

kuchje, dat 'n wee gekriebel in de keel haar dwóng voort te brengen. Ze had 't juist dan, als ze wist, dat er stilte en rust moesten heersen en ze kón 't dan ook niet inhouden, werd vuurrood van de inspanning daartoe, met 'n gevoel of ze stikken zou. Iedere keer, als dat scherpe kuchje door de kamerstilte scheurde, keek 't kind angstig de moeder aan en de moeder evenzo naar zacht-snurkende vader. Want dat kuchje was al oorzaak geweest van veel drift en krakeel, omdat vader woedend kon worden, als-ie 't hoorde, 't aanstellerij noemde, 't Kind was immers niet verkouden en ze had ook de tering niet. Er viel dus niet te kuchen... 't was maar 'n mal aanwensel; nooit dee ze 't immers bij 't spelen en eten of in school. Bewaarde ze 't dan soms tot vrijdagavond, de Sabbath-avond, als vader z'n rust wou. En 't meisje, nooit wetend wat ze zeggen zou ter verdediging, zelf 't meest lijdend onder en niets begrijpend van die vreemde drang, ging dan, overspannen, aan 't huilen, wat dan weer de vader nog heftiger prikkelde.

Het was geworden tot een vaste narigheid van de meeste Sabbath-avonden.

Maar ditmaal liep 't goed af. Als 't naar negen uur liep, ontwaakte de vader uit zichzelf, gaapte, keek met genepen dommeloogjes naar de klok. De kinderen werden al slaperig, alleen 't vooruitzicht van de koffie-met-koek hield ze nog buiten hun bed. En even gaf 't klaarzette!^ van 't andere blad, daarnaast 't bord met koekjes, lekkerbruin en de gebakken suiker glinsterend erop, de frisse geur van verse koffie de hele kamer door, nog 'n vleug van feestelijkheid. Maar dat duurde niet lang. Want aan de muur begonnen de zuinig gevulde Sabbath-lampen al benepener te branden en ook de grote, boven de tafel, druilde omlaag. De kachel smoorsmookte wel binnenin nog fel, maar er was geen vredig gesnor, met kleine knappertjes ertussen, meer hoorbaar en 't vrolijkrode buikje was nagenoeg geheel van zwart weer overstreken.

Lusteloos-gapend en gedachteloos lezend advertenties in de over tafel zwervende kranten zaten ze nog wat bij mekaar... de moeder knikkelde van slaap... ze was doodmoe, de vrijdag haar zwaarste weekdag, 't Wachten

46