In de schaduw

Wat 'n bereddering. Maar ma snauwde:

'Nou sèg, kaik voor je, hè Jodekind...!'

'Niét schelde, niet schelde,' suste Pietje... 'Jode ben-ne toch...'

'Neè, jefrouw,' nadrukkelijkte ma, met 'n gezicht van o-daar-hê-je-haar-ook-weer, 'Jode bin heil andere mensen... 'k zal niet zegge, dat 't helegaar geen mense ben-ne... maar...'

'Nou, maar das waar,' meende Trijntje Bont, spitsvin-nig bleekneusje van 'n jaar of twaalf... 'ik vin-óok... datte Jode...'

Graag kwam ze in 't gevlei bij geduchte ma, maar die smaalde:

'Wat vin-jaai... braai maar liefers... je hêt niks te vinde... ik en de jefrouw kenne 't bestig allenig af...'

'Nou maar,' teemde Klasie Berg, die vriendin-liep met ma en dus ook wat zeggen durfde, 'nou maar jefrouw, main vader, die sait... datte de Jode onse Heer gekruisigd hebbe... enne nou vraag ikke... benne da-mense?...'

'Da's al zo lang geleje,' uitflapte Gerrit, 'en daar hebben deuze schape op alle meniere niet an meegedaan... wa-jij, snoesie?' 't Laatste tegen Henclriek, die 'm minachtend aankeek.

'Snoesie möt-ie segge,' hoonde Jans Boon, 'ie-denkt, dat-ie sellefers ook 'n snoesie is... En 't is tóch waar... se hèbbe onse-Heer gekruisigd...'

Tante Mietje vond 't nu tijd van tussenbeide komen en streng kraakstemde ze uit haar hoekje:

'Ik sèg... ik sèg... jullie most je schame, da's spotte, da's spotte, wat jullie doene... Me nichie Pietje hèit ongelijk. .. d'r möt onderscheid, weze... Jood en Christe, da's nie eender... maar sö prate, da's spotte, da segt een oüd méns... o, so...'

Hendriek... woedend snikte... 'ik zal 't zegge... ik zal 't tegen vader zegge... en dan mö'k lekker van 't school af...'

Dat gaf hoongelach...

'Nou kind,' schei-kwetterde ma... 'wi-je d&lijk?... daar's de deur, hoor...'

Pietje suste weer:... 'Stil nou macir Henderiek, ma

102