In de schaduw

'Wat het ze 't vêdaag op 'r heupe,' lolligde Gerrit tegen de meiden, die weer begonnen met gefleem om snoep... Drie centen opgrabbelend uit vette broekzak, zwaaide hij die tussen lappenrommel op tafel, grijpvingers graaiden ze daaronder uit, terwijl Gerrit, dronken grijnzend, halfluid vleide tegen een grote, rood-konige trien van een zestien jaar... Nou sèg... me lekkere Bet... geê-me nou 'n soèntje, hè...'

'Gèrrit,' strengde tante Mietje, die 't hoorde, uit 'r kachelhoekje. Ze gunde de jonkheid 'r deel, maar dat was te erg, veuls te erg...

Bedremmeld hield Gerrit z'n mond. Voor oude tante Mietje - die 'n duitje na te laten had - met 'r rare, nooit lachende lachsnoetje was hij bang.

Pietje kwam, lipsmakkend, weer binnen, keek even vals naar Gerrit, die treiterig lachte. De naaimeissies, luidruchtig, wisselden elleboogstoten... nou sèg... kouwe thee... seg maar kouwe jenever, kind...

Schrikkend allemaal van 't uitgeglipte woord - als Pietje dat hoorde kon ze zo gemeen-vals wezen - keken ze, na even schichtig oploenzen, neer op hun werk.

Pietje echter had 't niet verstaan. In de hand hield ze een dik pak, dat rood-en-zwart schemerde door 't ritselig vloei eromheen en plechtig zei ze, tegen de nieuwsgierig opkijkende en haar handen bestarende kinderen:

'Meissies, venavend wordt 't ruggekusse verloot...'

Ritselend traag dwarrelde 't papier nu op de grond en een hel rood-zwart gebaand rugkussen hield bocheltje in de hoogte...

'Een mooi kusse, Piet,' goedkeurdie met langzame hoofdknik tante Mietje, 'daar hè-je eer van, mens... Hoeveel lootjes benne d'r nou?'

'Twintig,' antwoordde Pietje, 'van vijf cente, da's een gulden, dat kost 't me ook zo wat...'

'En mot je d'er dan niks op verdiene, méns?' vroeg Gerrit.

'Verdiene, wèrom, 't is een aardigheidje met de Sinni-klaas, 'k doen 't ommers ieder jaar... dan eris dit... en dan eris dat... netuurlijk niet altijd een ruggekusse... Wat was-et ook verleje jaar, ma?'

'Nou, jêfrouw, da blommemandje, dat Stien d'r moe

100