Hedendaags fetisjisme

2

De strijd tussen Rede en Levensdrift laat zich ook op andere wijze beschouwen. Levensdrift is distinctiedrift, de Levensdrift wil de onderscheiding.

Onderscheiden echter is ophefïen. De Levensdrift wil het opheffen niet, wil derhalve het onderscheiden niet. Het onderscheiden niet, maar de onderscheiding wel, de onophefbare distinctie, het Absurde, het Dogma. Dogma is hier niet in de kerkelijke of politieke zin op te vatten, dogmatisme is eigenlijk niets dan: vanzelfsprekendheidsgevoel. En als zodanig speelt het in de levens ook van hen die zich redelijk wanen, een nauwelijks minder machtige rol dan in die der redelozen. Niemand kan dat bij zich zelf uitroeien, want niemand kan liet waarnemen, immers zien is onderscheiden en onderscheiden is ophefïen. De misleidingen van het vanzelfsprekendheidsgevoel omvatten vooral de in het vorige hoofdstuk op-gesomde dwalingen.

De Levensdrift wil wel de onderscheiding, maar niet het onderscheiden; in de van de rede verstokene woont dan ook de machtigste distinctiedrift naast een volmaakt tekort aan onderscheidingsvermogen.

Het onderscheidingsvermogen maakt onderscheid, bijvoorbeeld wat de mens aangaat, tussen een persoon en zijn naam en zijn kledij, tussen bezit en bezitter, tussen aanzien en verdienste, tussen daad en motief. Waar onderscheidingsvermogen ontbreekt, worden deze onderscheidingen niet gemaakt. Daar worden trouwens nimmer onderscheidingen gemaakt (gecreëerd), doch bestaande groeperingen en rangschikkingen als vanzelfsprekend aanvaard. Het redelijk onderscheiden richt zich op het onderscheid tussen het essentiële en het inci-