Izzudaar

‘Je liegt. Omdat ze jou weigerde, sta je nu vooraan. Je zult je proces hebben. Straks. En je recht. Maar ook de beul en het blok.’ Witte Wittesoen duwde hem naar de deur. Twee schoutdienaars pakten hem en sleurden hem naar de Boeven.

Het volk beneden joelde in cadans: ‘De heks eruit. De heks eruit.’ Een hagel van stenen dreunde dof tegen de pui en verbrijzelde alle vensters. De president-schepen ging naar het raam. Er viel een stilte over het plein. Een vrouw krijste: ‘Heb je haar ook gehad, schepen ?’ Het volk joelde opnieuw. De president-schepen boog zich wat naar voren, hield zijn trillende handen gekruist over de borst, verborgen in de mouwen van zijn tabberd. Hij stamelde: 'Poorters. . .’

Witte Wittesoen trok hem van het venster. Het volk sleepte reeds stro en vodden aan en een tonnetje pek. Zes rotten voetboogschutters drongen langzaam op en deelden ongemerkt de menigte in groepen. De schout glimlachte. Witte Wittesoen wendde zich tot de president-schepen.

‘Wilde je haar uitleveren, Berend Nanning?’

‘Er is een vonnis van de schepenbank. Mijn hele leven stond in dienst van het recht, de keuren heb ik steeds geëerbiedigd, Witte Wittesoen.'

Onzeker keek hij naar de schout, toen boog hij het hootd.

‘Jij hebt beloofd haar te redden, Berend Nanning.’

‘Dat heb ik. Maar het recht wordt verkracht om. . . om ‘Om ? Om ?’

De president-schepen richtte zich op. Opeens (el, naar de aard van angstige mensen, riep hij: ‘Een heks! al is zij jouw dochter.'

‘Ja. Mijn onwettige dochter, maar mijn dochter. Mijn enige tussen een stoet jongens. En al moest ik deze stad uitmoorden, zij zal niet sterven... zij zal leven, schepen.’ Met snelle stappen verliet de schout de kamer.

Een nieuwe hagel van stenen viel door de verbrijzelde ramen. Doffe bonzen weerklonken door het raadhuis. De korendragers rammelden de deuren. Berend Nanning sloeg een kruis.

91