Izzudaar

Als ongedierte krioelden zij door het raadhuis, vulden de kamer van de president-schepen en sloegen hem neer. Renden opnieuw rond, vonden de weg naar de Boeyen onder de gewelven. Ze dwongen de binnen meester om de kerkers te openen. Die van Geertruye was leeg. Hij bekocht dat met een dolkstoot en viel zwaar gewond in het stro.

De banklok begon te luiden. En de bezinning viel op hen als een zware last. Heftiger luidde de banklok. De voetboogschutters joegen hen op, dreven hen naar de burgerzaal.

Daar stond de schout. Wijdbeens. Zijn rechterhand omklemde de roede van justitie.

Naast hem, in een harig boetekleed, Geertruye, de heks. De capuchon omlijstte haar gezichtje, dat vreemd en fascinerend getekend werd door hoge jukbeenderen, schuin staande wenkbrauwen en welgevormde, dikke lippen. Ze hield de ogen neergeslagen.

Witte Wittesoen stampte met de roede op de plavuizen. De indringers zwegen, de banklok luidde onheilspellend voort.

‘Lees,’ beval de schout aan de jonge schrijver Claes Banckertsoen. De schrijver ontrolde een zwaar gezegeld stuk en verkondigde het bevel van de hertog, dat Geertruye moest worden geleid voor het hof van Mechelen en dat Witte Wittesoen haar daarheen moest brengen en met zijn leven borg bleef voor het hare. Nadat hij gelezen had, reikte hij de briet aan de schout. Geertruye sloeg haar ogen op. Ze waren groengrijs en glanzend en lokkend.

De menigte gromde, schuifelde onrustig. Maar twee rotten mans-weerde schutters herinnerden hen aan het gezag van de hertog. Witte Wittesoen legde zijn linkerarm rond de schouder van Geertruye en tergend langzaam schreed hij door de burgerzaal naar de deur.

Nog steeds omklemde hij de roede van justitie.

De Heiman van het voetbooggilde begeleidde hem met een rot bereden schutters tot de banpalen. Bij het afscheid zei hij: ‘Schout, is het wel verantwoord te reizen zonder geleide van uw rakkers?’ ‘Hóman, de hertog belastte mij en mijn leven. In zijn brief stond niets van een geleide. Bovendien is deze roede van justitie voldoende

92