Izzudaar

‘Ester, ben ik dokter Levisson? En ben je stiekem verliefd op ’m, dat je al maar prakkizeert? En wat is tot aan zijn gewicht?’

‘Ja, ik heb geen andere zorgen dan verliefd te zijn. En zijn gewicht is vijftig gram,’ bitste zij.

Hij werd boos omdat ze voorwendde zorgen te hebben. Om hem te treiteren. Zorgen bij hem! Hoe durfde ze het te zeggen! Met zo’n zaak en zoveel op de bank!!

‘Ik wil niks prakkizeren en ik kan niks prakkizeren. . . Helemaal niks,’ riep hij.

‘De helft van je koninkrijk. . . de helft van niks!’ sarde zij.

Hij kon niet tegen haar op. Driftig ritselde hij nog even met de krant. Toen stond hij op en ging naar bed.

De volgende middag stond Jonas Pinkhof weer als een hongerige balling temidden van de kauwende genieters. Hij dronk langzaam een glas thee, terwijl hij gluurde naar de weelde van de aangereikte broodjes.

En opeens stond er een man naast hem. Een beetje stuurse oude boer. Onopgemerkt was hij binnengestapt en wachtte stil zijn beurt af. Ester Mendels vroeg gul en hartelijk: ‘Wat zal het zijn, vader?’ ‘Een kop koffie.’

‘En nog wat eten ?’

‘Jawel, twee harde broodjes.’

‘Met wat, meneer?’

‘Met niks.’

Even was het stil achter de toonbank. Verwonderd, bijna beledigd keek Mendels naar deze klant, zijn mes nog opgeheven voor de verbeide charge. De bedienden grinnikten verstolen, een paar klanten keken verwonderd.

Ester Mendels, zakelijk en onverstoorbaar, maar met een plotselinge tinteling in haar ogen, riep ernstig af: ‘Twee broodjes brievenweger voor meneer! ’

Mendels zuchtte heel diep, zijn mes zakte. Maar hij speelde goed mee en reikte weer ceremonieel de broodjes aan.

De oude man nam plaats langs de muur. Hij brak het knappende

63