Izzudaar

haalt, of op mijn zilveren bruiloft, bij leven en welzijn.. . ik, de vader, de man, de bruidegom, moet aanzitten met een brievenweger. Uitgerekend ik!’

Hij draaide zich om en stapte de winkel uit, een hoogtepunt van effect. De klandizie volgde, het was halltwee. En de zaken riepen als de sirenen uit de Odyssee.

'Nou?. .. wat zeg je daarvan ?’ begon Jozef Mendels tegen z’n vrouw, ‘Nebbisj. . ., vijfenveertig jaar en óp. De Almachtige kan hard zijn,’ zei ze bedroefd.

‘Schei uit met je óp! Ja, óp! Die komediant. Hij ziet eruit als een kampioen worstelaar. Maar met al die herrie hebben ze toch veel minder gegeten dan anders. Veel minder! Als hij niet zo groot en rijk was, Ester, ik bezweer je, ik had hem de winkel uitgezet. Iemands handel verstoren, hoe kan men!’

‘Als. . .,’ zei Ester honend, omdat hij haar idool een komediant had genoemd. Zij verzamelde het vuile vaatwerk, terwijl Mendels zijn mond volpropte met grove worst. Zo ontweek hij een bij voorbaat verloren debat met zijn vrouw. . .

’s Avonds na de dagtaak zaten Mendels en Ester bij de haard. Zijn boosheid was allang over en hij rookte tevreden zijn pijp. Zij breide slaapsokken voor hem en dat vertederde hem bijzonder.

‘Jozef,’ zei ze schuchter en keek niet op. Hij glimlachte. Als zij zo begon, wilde zij iets. Wat jolig door de weldadige rust en de geborgenheid van zijn huiskamer én de aanblik van zijn knappe Ester, citeerde hij als antwoord: ‘Wat is u, koningin Ester, of wat is uw verzoek? Het zal u gegeven worden, ook de helft des koninkrijks.’ ‘Heer koning,’ zei ze, 'ik dacht nog steeds aan die schlemiel meneer Pinkhof. Zo’n grote sterke man. En opeens? Niks meer.’

‘Nou, niks meer, niks meer... in sommige landen leven ze van een handvol tarwe of een kommetje rijst,’ antwoordde hij, nam een slok koffie en hapte fors van zijn gemberbolus.

‘Jozef, denk eens na. Misschien kan je wat voor hem verzinnen. Dat hij toch ’s middags in de zaak kan komen en iets eten. Tot aan zijn gewicht.’

62