Izzudaar

in de zon te wandelen?’

‘Het kan,’ zei Bennie geërgerd, ‘maar nou betekent het eten. U holt toch anders ook direct naar Mendels?’

En hij scheurde met zijn jonge sterke tanden een forse hap uit een galletje oude kaas. Jonas stond geïrriteerd op, trok zijn jas aan. Hij vergat het nieuwe, zich laten helpen. Weer boos riep hij:

‘Anders... brutaliteit! Anders! Anders is voor me voorbij. Uit. Geen lunch meer, voorlopig. .. zei dokter Levisson. Tweemaal per dag eten is al bijna de pest, zei hij... heeft zeker een vrouw die niet koken kan. Bennie, Bennie, hoe hou ik ’t uit. Tweemaal per dag en hoe! Ik ga wandelen, ik word naar als ik je hoor kauwen.’

Bennie Elzas haalde zijn schouders op. Mesjoggene oom, dacht hij. Zijn mond was te vol om te antwoorden.

Jonas Pinkhof deed oprecht zijn best om in de sneeuwbrij te wandelen. Maar het oude was zo opeens niet dood. Halfeen! Dat was altijd met forse stap naar Mendels, de broodjeswinkel. En waarom moest dat vandaag al anders zijn? Als hij morgen naar dokter Levisson was gegaan, dan had hij vandaag nog in volle onschuld naar Mendels kunnen hollen. Mendels trok, Mendels wist nog niets van het medische vonnis. Jonas Pinkhof mompelde: ‘Men kan naar Mendels gaan, men kan gerust naar Mendels gaan en daar met z’n vrienden praten. Men hoeft niet te eten, afschaffen van de lunch hoeft geen wegtrappen van z’n vrienden te zijn. Wegtrappen!. . . hoe kan men zo ploertig denken? Wegtrappen. . . wat een woord!'

En acht minuten later stond Jonas Pinkhof op de drempel van Mendels’ vleestent.

Het was alsof hij een Italiaanse film binnenstapte. Achter de toonbank de lange en wat schrale Mendels. Met zijn bedienden. En zijn vrouw Ester aan de kassa, een en al vrolijke moederlijkheid. En voor de toonbank de klanten.

Zij wilden allemaal tegelijk bediend worden en erdoorheen wilden ze allemaal tegelijk betalen. Als Ester Mendels de kassa aansloeg, riep haar man steevast, als een voorzanger: ‘Pot van meneer!!’ en de gemeente zijner bedienden antwoordde in koor: ‘Beleefd.’ Zelfs als

58