Izzudaar

niet direct komen als een zieke schelt?’

‘Belt? Die bel is al een jaar kapot. En ziek? U ziek? U ziet eruit als een gouwe liaan.’

‘Ja.. . ziek!! Als een hond. En dat spreekt van gouwe haan!! Weet jij veel, Bennie. Weet jij veel, weet alle jeugd veel!! Maar goed, goed, goed... doe je oude patroon een genoegen. . .’

‘Oud."' interrumpeerde Bennie, ‘u oud? Met veertig jaar?’ 'Vijfenveertig... vijfenveertig!! Ja, oud en op. Als ’t mag!’ riep Jonas boos. Hij voelde zijn korzelige drift opwoelen, maar onderdrukte die, want het milde en weemoedige zieke-oudemansgevoel beviel hem best en daarvan wilde hij genieten. Hij vervolgde op vriendelijke toon:

‘Bennie, doe een lijdend mens een plezier. Schel je tante op en zeg dat ze hier moet komen. Ik kan het nu niet, begrijp je me?’

‘Zég aan tante. Die is goed, oom Jonas. . . zég aan tante!’

‘Dan niet, dan niet!’ En Jonas Pinkhof wuifde vermoeid en intens treurig met de hand. Maar nu, toch wel wat bezorgd, telefoneerde neet Bennie.

‘Hallo. . . tante, verstaat u me? U moet komen van oom Jonas. Hij is ziek en oud en óp.’

‘Bennie!’ riep tante Duitje aan de andere kant, ‘Bennie, maak je soms gein met me? Mijn hooid staat daar helemaal niet naar. . . helemaal niet, Bennie. Roep je oom aan de lijn, verschwarzter nar!’ Bennie wenkte met dwingende gebaren naar zijn oom. Eerst wuifde Jonas met beide handen afwerend, maar hij rees op toen dreigend gepruttel uit de hoorn klonk. Blijkbaar had tante Duifje iets ongeduldigs geroepen. Hij drukte de hoorn tegen zijn oor en zei met een grafstem: ‘Hallooo

‘Hallo?’ riep tante Duitje heftig terug, ‘hallo roep je tegen een pak-meisje. Hallo tegen zijn vrouwd! Wat heb je?’

‘Wat heb ik niet!’ En hij huilde bijna weer.

‘Als je alles hebt, wat wil je dan nóg meer,’ riep tante Duifje, ‘ik ben vlees aan het aanbraden en heb geen zin om vanavond sintelbaan te eten. Zeg wat je hebt of hang op!’

‘Alles is me verboden.’

56