Izzudaar

Anno 1930. December. Negen uur in de morgen. Een loodkleurige hemel en op de straten sneeuw, tot bruine brij vertrapt.

Daarin stapte Jonas Pinkhof, toen hij de deur van het doktershuis achter zich had dichtgetrokken.

Er streek een vaag iets over hem neer, een oude vertrouwde wereld verzonk en hij dacht het stadium voor de dood te hebben bereikt. Want dokter Levisson had hem zoéven een streng dieet voorgeschreven.

Zich opeens een oude man voelende, sjokte hij door de sneeuw. Meermalen stond hij stil om diep te zuchten of een opkomende huilbui te onderdrukken.

‘Wat is een mens, Jonas Pinkhof?’ sprak hij tegen zich zelf. ‘een mens, luister goed, Jonas, een mens is een zakje zuurtjes. Men neemt al maar en al maar.. . en ineens is het op. Leeg!! En het kleverige zakje kan men weggooien. Vijfenveertig jaar, Jonas... en op!!’ Met een vermoeid theatraal gebaar opende hij de deur van zijn ‘en gros & detail’. Bleef treurig rondkijkend op de drempel staan. Maar niemand sloeg acht op hem, het personeel had het veel te druk met de klanten. Gekwetst door zoveel harteloosheid, liep hij snel naar zijn kantoor achter in de winkel en nam plaats achter zijn bureau, zonder zich van hoed en jas te ontdoen. Starend en al maar zuchtend.

Hij drukte op de belknop. Er kwam niemand. Hij drukte nog eens en nog eens!! en nog eens!!! En eindelijk verscheen Bennie Elzas, zijn neef en tevens jongste en enige kantoorbediende. Bedroefd als een sint-bernardshond keek Jonas hem aan en zei verwijtend: ‘Kan men

55