Izzudaar

Op een dag betrapte hij Jacob ineengedoken in z’n stoel, starend naar zijn plaats aan de muur. Jacob schrok overeind. Pieter liep breed en banjerend naar z'n bureau, nam zwaar en machtig plaats. Zijn stoel kraakte ervan en hij vond dat prettig en mannelijk uitdagend. ‘Ja. .. ja. .. compagnon, voor dit soort tweekamp moet men zenuwen als stalen kabels hebben,’ zei hij vergenoegd en loofde in gedachten die internist en zijn woordkeus.

‘En vooral geen hersens, mijnheer Van Oven, zaagsel is voldoende,’ antwoordde Jacob.

Pieter van Oven wist direct geen antwoord, sloeg daarom maar eens dreunend op zijn schrijftalel.

Twee dagen spraken de compagnons niet tegen elkander. De derde dag constateerde Pieter van Oven met grote voldoening dat Jacob Ehrlich wallen onder de ogen had en dat zijn handen licht trilden. Hij zei:

'Apropos, mijnheer Ehrlich, het is misschien vrijpostig, maar gezien onze zakelijke verhouding. . . en de toekomst van mevrouw Ehr-lich.. . hebben we soms nog iets te bespreken buiten de notaris om ?’ ‘U bent een goed en gevoelig mens, mijnheer Van Oven, u gloeit van mensenmin. Maar ik ga eerst een paar weken met vakantie, daarna wil ik gaarne uw uiterste wilsbeschikking aanhoren.’

Pieter van Oven lachte honend en sloeg weer dreunend op zijn tafel toen Jacob hem een griezelverhaaltje vertelde van een man die in zo’n duivelse lach gebleven was. En Pieter informeerde honingzoet of zijn compagnon wenste dat zijn stoffelijk overschot per auto of per vliegtuig terug naar huis moest worden vervoerd.

Zonder afscheid reisden Jacob en zijn vrouw naar Zuid-Frankrijk. Wat de ongeruste mevrouw Ehrlich ook praatte, zij kon maar niet ontdekken waarom haar man al maar op dieet leefde en steeds somberder en nerveuzer werd. Hij, die altijd gezond was geweest, begon te klagen over pijntjes en hartkloppingen en sterretjes voor zijn ogen. Jacob Ehrlich voelde dat hij verhezen ging, maar zweeg koppig. En Pieter van Oven thuis, was nu zelfs begonnen met touwtjespringen in trainingspak, tilde steeds zwaardere gewichten en, stie-

47