Izzudaar

‘Je kunt niet meer werken,’ antwoordde de boer, nu rustig, ‘en wij mensen zeggen: ‘Wie niet werkt, zal niet eten.’ Daarbij, je hebt me honderden guldens gekost en je vlees en je huid en je beenderen betalen me daarvan nu iets terug. Te weinig, dat geef ik toe, die schavuit Vermeer is meer koopman dan slager.’

‘Dus Vermeer,’ fluisterde het paard en krabde de grond met een voorbeen, ‘dus die kletsende vent met zijn rode haren. Een vilder met rood haar. .. een harmonisch beeld. Wat een einde, wat een levenseinde.’ En Witsok zwaaide met het hoofd, zo treurig was hij nu.

Boer Van Hout had zich hersteld van de schrik. Zo gauw mogelijk moest dat vreemde, behekste beest weg. .. een sprekend wijsgerig paard bijna zestien jaar om je heen!.. . niet te geloven en beangstigend. Hij versnelde zijn pas. Witsok hijgde, een huivering rimpelde snel de huid van zijn flanken. De boer keek weer om en riep gejaagd: ‘Hijg niet zo, beest!!’

‘Jij zou ook hijgen als je levend naar de begraafplaats werd gebracht. Misschien gebeurt dat nog wel. Er zijn meer dronkaards schijndood begraven.’

‘Hou je bek beest, of ik zal je met de zweep ranselen!!’

‘Die heb je thuis gelaten. Je dacht zo. .. een oud paard sjokt wel gehoorzaam mee naar de vilder.’

De boer stond stil. Met het einde van het touw sloeg hij Witsok tegen de flank. Het paard steigerde, plantte toen zijn voorbenen ferm op de grond en sloeg achteruit. Hij leek opeens niet meer oud, maar fors en krachtig.

‘Held!!’ zei het paard verwijtend, ‘dat was zatlappenbravoure. Maar na zes brandewijntjes met suiker en drie glazen bier wel begrijpelijk. Kijk maar niet zo verbaasd. Ik had alle tijd om ze te tellen, toen je me bij het venster had vastgebonden. Je bent altijd lang in de herbergen, want je hebt ellenlange verhalen met alleman. Van mijn bloedgeld zal je er straks wel weer ééntje nemen. Eentje nemen, dat was je lijfspreuk.’

‘Wil je zwijgen!!!’ krijste de boer, stampte van drift en sloeg weer. ‘Het laatste woord is aan de veroordeelde, baas. Ik blijf praten tot

22