Izzudaar

kleinzoon: ‘Opa, kijk... dat zijn wij,’ en hij wees naar een geweldige lichtreclame op een dak. Vlammend stond het tegen de donker -wordende hemel ‘IZZUDAAR kleedt u als een vorstin’.

Simon Rosenheimer stond stil en staarde. De kinderen keken vragend op.

‘Zijn wij dat? Opa? ’t Is nietes!’ riep Mirjammetje, ‘wij zijn Rosen-heimers.’

‘’t Is welles, we zijn Izzudaar,’ en Simon kleinzoon stampte van boosheid.

‘We zijn allebei,’ zei grootvader somber.

‘Waarom Izzudaar als we Rosenheimer zijn... ik blijf tóch Rosenheimer,’ hield zij vol.

‘Het is een lange geschiedenis, kinderen. Later als je groot bent.’ Simon Rosenheimer maakte de zin niet af. Hij staarde maar naar die aan- en uitflitsende lichtreclame. De kinderen keken beurtelings naar hem en naar het licht.

‘Opa... je huilt!' riep Mirjammetje.

‘Dat is geen huilen... dat is van de kou. Niet... opa?' verdedigde hem de kleinzoon.

Simon Rosenheimer antwoordde niet. Zag daar tegen de hemel zijn leven. Voelde nu, op zijn zeventigste jaar, dat hij geen koopman was, dat hij er nooit een was geweest, dat hij beeldhouwer had willen zijn. Zag de jaren terugwentelen. Jaren van ijzeren discipline onder de kleine hand van de sierlijke Jachetje. Hoorde weer zijn stuntelige antwoord in die telefoon, dat zij had aangegrepen om er welvaart uit te puren. Jachetje, die haar aard van koopmansdochter nimmer had verloochend, maar hem had gebrandmerkt als een schlemiel, die aan haar tafel had meegegeten.

‘Kom nou, opa,’ drong Mirjammetje aan.

‘Nog even, m’n kind. Opa kan niet meer zo veel lopen. Even rusten.’ ‘Oh. ..,’ zei ze bedeesd.

En hij hoorde weer de woorden van de rabbijn. Nebukadnezar... geweldenaar. .. Izzudaar. Zag nu duidelijk dat ogentwinkelen en de hand, die de glimlach verborg. Nu, als oude man, zag hij wat een eerbiedige jongeman niet durfde zien.

17