Izzudaar

weer in de nacht!

Toen Bram Horn de volgende morgen met kloppend hart zijn buitendeur had ontsloten, zag hij dat zijn duister voorgevoel van gisteravond voorbarig was geweest. Er was niets onder de strook bijgeplakt. Zijn beroemde biefstukreclame was door zijn concurrent geëerbiedigd. Hij gluurde naar de overkant en zag dat Leo Bolle en zijn knechts reeds druk bezig waren met uitbenen en Leo’s vrouw pakte in en rekende af.

Bram Horn begon ook met zijn werk en droeg de knechts op een flinke voorraad biefstuk uit te snijden. Het zou wel druk worden, de mensen zouden vandaag bij hém kopen. Zeker zouden zij dat om hem te troosten voor de bespotting van gisteren en om de schade. De mensen zijn goed, dacht de grote lobbes Bram Horn. Hij kon zijn gedachten toch zo kinderlijk gelukkig laten dartelen.

Al vroeg kwamen de klanten. Ineens vier tegelijk. En allemaal vriendelijk lachend en opgewekt. En allemaal biefstuk bestellend, zijn heerlijke malse geklopte biefstuk a f0,75 per pond. Maar met de eerste klant kwam er al strubbeling. De dame kocht vier pond biefstuk en legde een rijksdaalder neer.

‘Da's f3,— mevrouwtje. Nog twee kwartjes erbij,’ zei Bram vriendelijk.

‘Erbij ? Nee, slager, ik krijg een gulden van u,’ antwoordde mevrouwtje.

‘Niet best geleerd op school,’ lachte Bram Horn, ‘want, mevrouwtje, vier maal f 0,75 is nog altijd f3,—.'

‘En buiten staat dat u twee pond geeft voor f 0,75,’ zei mevrouwtje een beetje hoog en kribbig.

‘Buiten?’

Bram Horn sloot de ogen. Hij moest zich even vastgrijpen, maar toen stoof hij naar buiten en onderging de marteling. Zijn concurrent, Leo Bolle, had ’s nachts een papier met een 2 over de 1 geplakt en hij stond ook weer op straat voor zijn winkel, die satan, met zijn knechten, en maar lachen en maar wijzen naar die arme onhandige Bram Horn.

100