De Soete Bazinne

na dagenlange arbeid gecalculeerd. Hij had allerhande in graan, hout, bont en honderden kleine bijzondere partijen, want de jonge onder-kooplieden, die hij had meegezonden, hadden goed gewerkt, begerig als zij waren om snel koopman te worden en dan voor zichzelf te beginnen.

Simon de Bye zag er trots en feestelijk uit. Een lichtgroen wambuis, een dito pijpenbroek met goudgalons, de opengesneden mouwen toonden een goudgeel onderhemd, zijn platte brede kraag was van de fijnste Vlaamse kant. Zijn hoed van grijskleurig vilt met zilveren band was versierd met twee grote struisveren, uit de wijde schachten van zijn roodlederen ruiterlaarzen stulpte uitbundig kant en één zijden kous was roodgestreept. Rond zijn borst was een machtige blauwe sjerp gewikkeld en zijn rood gevoerde schoudermantel hing aan een koord zwierig op zijn rug.

De oude kooplieden in hun stemmig zwart glimlachten elkander verstolen toe, zelfs de jonge Italianen en Spanjaarden haalden niet bij deze uitbundigheid.

Simon de Bye was rood van opwinding en hij lachte en praatte en was als door het dolle heen. Alles werd vlot en onderhands verkocht, zelfs geen veiling was er nodig nu de goederen met de dag schaarser en duurder werden door de ongelukkige oorlog met Engeland. Het veilgeld zou hij afdragen aan de hand van de verkoopfacturen en het was voor hem een opwekkende gedachte, dat vele schulden en deelnemingen in enkele weken zouden zijn afgelost en dat er weer een kleine reserve bij de Wisselbank kon worden gestort.

Nog voor beurssluiting was de hele aanvoer geliquideerd en hij verliet de Beurs om snel in een der luxewinkeltjes op de bovengalerij wat te kopen voor zijn bruid... en zijn vriendinnetje dat zo lang en geduldig had gewacht op het thuisvaren van zijn schepen.

En toen hij dan eindelijk op het Rokin stond en overlegde waar hij een glas zou drinken, doemde Pieter Ravesteyn ineens naast hem op, zodat hij ervan schrok. Hij keek de onderschout laatdunkend van top tot teen aan, maar schrok weer toen de substituut hardnekkig zijn korte roede van justitie door het handsplit van zijn schoudermantel toonde. „Een woord, Simon de Bye.”

„Bent u in officie, Pieter Ravesteyn?” vroeg de koopman, ongerust door de barse toon.

„Ja, ik heb wat te vragen. Ik verzoek u onopvallend met mij naar uw huis te wandelen. Verkiest u dat niet, dan ontbied ik u op het Raadhuis.”

86