De Soete Bazinne

door twee van zijn persoonlijke dienaren. De omgeving werd nog bewaakt door een rot schutters, terwijl de ratelwachts de dienst van de rakkers hadden overgenomen. Het was stil in de straat, nieuwsgierigen riskeerden het niet opgepakt en naar de Boeyen gebracht te worden. Want ’t was niet zo gemakkelijk om er weer uit te komen, de verhoren duurden lang en waren afmattend.

De Heren van de Justitie vernamen van de huismeïd, dat de dokter op reis was. Men had hem weer naar Den Haag ontboden voor een consult en hij werd eerst over een paar dagen terug verwacht.

Het verwonderde Pieter Ravesteyn dat Reize, die bij zijn eerste bezoek zo nerveus en schichtig was geweest, zich nu zo rustig gedroeg. Hij vroeg aan de meid:

„Was de huisvrouw bang?”

„Ze schijnen dat gewend te zijn, meneer de onderschout. Ze zat maar in de kamer gelaten af te wachten. En bad in die vreemde taal.”

De Schout fronste de wenkbrauwen. Het trof hem onaangenaam, dat deze joden in Amsterdam gelaten een slachting afwachtten en aan het ingrijpen van de overheid in ’t geheel niet schenen te denken. „Vraag haar waarom zij niet om hulp heeft verzocht,” gebood hij.

„Ze verstaat me toch niet, meneer de Schout. En dan, niemand kon er uit en dat volk schreeuwde maar.”

„Wat?”

„Nou... smous en duivel... je hebt Ysbrandt de Graef betoverd, riepen ze.”

De Schout keek veelbetekenend naar Pieter Ravesteyn. Hij liet door zijn schrijver de schade noteren en toen zij wilden vertrekken kwam Genendel Kossmann thuis.

Zij was zeer rustig en had klaarblijkelijk reeds van de rel gehoord. Verrast begroette Pieter Ravesteyn haar met een machtige zwaai van z’n hoed. Ook de Schout keek wat peinzend en bewonderend naar deze uitheemse schoonheid, terwijl de jonge schrijver een beetje verlegen op z’n ganzeveer staarde.

„De overheid van Amsterdam betreurt het gebeurde, joffer,” zei de Schout, „zulke dingen zijn in de Unie niet gebruikelijk. Burgemeeste-ren zullen ongetwijfeld ordonneren om de schade te vergoeden. De daders zullen worden opgespoord en streng gestraft.”

„Dank u, mijnheer de Schout,” antwoordde Genendel in het Duits, „met het vergoeden van de schade zijn we reeds meer dan tevreden.” „Uw bescheidenheid is lofwaardig, joffer. Maar in een wereldstad als

74