De Soete Bazinne

draaien. Maar katachtig vlug, volgens zijn gewoonte, versperde de forse onderschout hem de weg.

„Wat vervoer je daar?” baste hij.

De knecht verwachtte hulp van Genendel. Zij keek de onderschout recht in de ogen, want de slanke rijzige Genendel was even groot als hij. „Goud,” zei ze in het Duits.

„Wie bent u?” vroeg Pieter Ravesteyn in het Hollands, met een eigenaardige blik in zijn ogen.

„Genendel Kossmann uit Hamburg. Ik woon bij dokter Chajim Todelche, die mij bij de overheid heeft gemeld.”

Pieter Ravesteyn knikte welwillend, hij herinnerde zich haar naam. Haar heldere Duits verstond hij goed.

„Goud, zegt u... ik ben de onderschout, Pieter Ravesteyn.”

„Ik ken u, mijnheer. Dokter Todelche heeft mij u aangewezen en van uw ambt op de hoogte gesteld.”

„Waarom?”

„Hij zegt, dat het goed is om de gezagdragers te kennen. En ik ben het geheel met hem eens.”

Pieter Ravesteyn glimlachte en knikte goedkeurend, draaide zijn snor daarbij op en keek met welgevallen in haar nu lachende ogen. „Is dit uw kapitaal, dat u daar zo open en bloot door Amsterdam laat kruien? Waarom hebt u niet om bescherming van een van mijn dienaren verzocht?”

„Ik ken uw dienaren niet, des te beter deze vertrouwde knecht van Chajim Todelche.”

Even fronste Pieter Ravesteyn de wenkbrauwen; de slechte reputatie van sommige rakkers was haar dus ook al bekend.

„Hebt u dit goud meegebracht? En hebt u het laten kernen door de waardijns van het goudsmidsgilde?” vroeg hij nieuwsgierig en keek haar nu onderzoekend aan.

„Neen, mijnheer de onderschout. Dit zijn gouden sovereings, waarmee de koopman Simon de Bye een wissel heeft gehonoreerd."

„Welke dienst hebt u Simon de Bye bewezen, dat hij u zoveel goud betaalt?”

Pieter Ravesteyn wees gebiedend naar de zakken. Hij was nu weer geheel de justitieman, die niet meer bekoord werd door vrouwelijk schoon.

„Het was geen dienst. Ik heb een oud deposito opgenomen. Dokter Todelche heeft de heer Schout hiervan 6p de hoogte gesteld.”

65