De Soete Bazinne

om tegen zo’n vent te zeggen: tien, twintigduizend gulden aandeel neem ik voor Ysbrandt de Graef in dit of dat schip... Maar goed... als je niet durft, dan kom ik zelf naar beneden... zo in m’n hemd... moet je eens op die smoelen letten!”

Opeens gierde hij van het lachen, richtte zich met veel gedruis op in z’n bed en keek haar aan. En zij zag weer de duivel in de grimas, die over zijn gezicht trok. Zij was er door geboeid en zei: „Honderdduizend gulden?.. .Hebt u honderdduizend gulden?”

„En nog meer... ja... Anna... die herberg heeft me wel wat opgeleverd en dan... er zijn zo van die zaken geweest, zo tussen neus en lippen door, die wat hebben opgebracht. En dat had jij allemaal kunnen erven, als je joffer Wybrechje had willen opvolgen.”

Anna Swaerdemaeckers herkreeg weer haar houding. Zij vocht er tegen, maar een trek van walging kon ze toch niet onderdrukken.

„Het is al genoeg, dat ik in het koopcontract de conditie heb aanvaard u te verzorgen tot uw dood... iedere dag...”

Hij wees met z’n benige vinger naar haar, onderbrak grinnikend en zei:

„Iedere dag stront!... Iedere dag een ouwe vent wassen, als een klein kind... ja... misschien is het wel beroerd voor een wijf... maar de herberg heb je spotgoedkoop op afbetaling en als ik sterf ben je opeens van de schuld af... zeg es eerlijk, Anna, wanneer doe je vergift in m’n pap of gemalen glas of iets in m’n melk?... In jouw plaats had ik het allang gedaan!”

Zij bekeek hem met ontzetting in haar ogen, wendde toen verward het gezicht af en stamelde:

„Ysbrandt.. .Mijnheer Ysbrandt de Graef... m’n hemel, wat een slechtheid leeft er in u! ”

„Dat is geen slechtheid... maar mensenkennis. Eens zal je het doen, eens! En ik zal ’t proeven, heel langzaam proeven en de dood voelen opkomen in m’n lichaam. En ik zal niet schreeuwen... ik zal je niet verraden. Wanneer doe je ’t, Anna?”

„Ysbrandt de Graef!!!” schreeuwde ze en stampvoette.

„Toe maar... toe maar... ik zal al m’n geestelijke krachten nodig hebben om je te overwinnen, om je er toe te krijgen dit kreng een handje te helpen. Waarom niet? Is dit een leven, Anna... m’n vuil loopt zo maar m’n lichaam uit... m’n eten is pap en pap en pap! Meid... ik snak naar een ruig stuk vlees en een glas wijn.”

Zinnend keek hij voor zich uit, vervolgde:

33