De Soete Bazinne

hunner schepen, woningen en pakhuizen. Meestal bleven zij even in het deurgat staan, het hoofd in de nek, monsterden de aanwezigen, streken hun knevels op, knikten dan welwillend naar Anna Swaerde-maeckers, die altijd, bijna onmerkbaar, terug knikte.

En nu keken zij begerig naar de schalen Delftsblauw aardewerk, die op de dientafel stonden. Mals en vet en glimmend, pijnlijk nauwkeurig schoongemaakt, lagen daarop de haringen. Een weelderig geschenk van de zee. Voor iedere bezoeker nam Dirckje Swaen een der schalen van de dientafel, presenteerde met lachende ogen. Dan pakten de heren met hun forse vingers een haring bij de staart en in een ommezien was deze onder hun machtige snor verdwenen. Deze eerste haring was een geschenk van de waardin, de volgende zouden zij rijkelijk betalen, want de prijzen in 'De Lenteblom’ werden hoog gehouden om de kleine burger en varensgast te weren.

En na dit voorproefje dronken de kooplieden hun eerste glas. Anna Swaerdemaeckers en Dirckje Swaen waren nu voortdurend in de weer. Ook Jannegie Pietersdochter, die eigenlijk werkmeid was, hielp nu als dienster. Steeds weer gingen de vrouwen rond met de jeneverkruiken, de kannen brandewijn en de tinnen kroezen bier. Uit de keuken kwamen schalen en schalen haring, er werd nu ook wittebrood gegeten en enkele mannen bestelden gekookte zalm, toen zij vernomen hadden, dat het beurtschip uit Rotterdam ook deze had aangevoerd. Hier en daar werd reeds een Gouds pijpje gestopt. Dat waren de mannen, die van hun huisvrouwen nog steeds geen verlof hadden gekregen thuis te roken.

Ook kwamen de eerste transacties los, de drank maakte joviaal en wat lichtzinnig en voor het krediet was het goed zich groter te tonen dan men was.

En toen het tegen half tien liep, was 'De Lenteblom’ overvol met drinkende, pratende en uitbundig lachende mannen, terwijl het zo blauw van de rook stond, dat Jannegie Pietersdochter al de glas in lood vensters moest openen. Ook strooide zij steeds nieuw Maaszand, want de bezoekers gooiden de haringstaartjes, broodkorsten en drankresten op de vloer en spuwden overvloedig.

Het geroezemoes en gelach drong naar buiten, naar het Damrak, dat zich nu lag te koesteren in de zon en gestreeld werd door een lichte verkoelende wind. De kleine burgers en handwerklieden keken wat schichtig naar binnen, een enkele bleef soms even staan om direct weer mompelend zijn weg te vervolgen als hij dacht, dat één der heren naar

18