De Soete Bazinne

„Kom, meiden... ’t is niet anders.”

„Het kan anders... hij hoort in ’t gasthuis,” roept Dirckje Swaen en stampvoet.

„Wat mankeert jullie... meiden?”

„Niks waordin,” zegt Jannegie fel. „We doen het nog foor u... maor d’r saan dienste genoeg in Amsterdam, sonder aawe fieserikken, die sich bedoen.”

Geschrokken kijkt Anna Swaerdemaeckers naar de meiden, want dit is nieuw, aan deze mogelijkheid heeft zij niet gedacht toen zij deze winter dat contract met Ysbrandt de Graef sloot.

„Ik zal er over denken en met de dokter spreken... Kom mee naar de keuken, Jannegie, en pomp water voor me op.”

De meisjes zwegen, de joffer wist het nu, met Amsterdamse meiden kon men maar tot een zekere grens gaan. Langzaam daalde Anna Swaerdemaeckers het trapje af naar de keuken onder de opkamer, om zich daar onder de pomp te wassen. Jannegie volgde nu weer wat onderdanig en ook Dirckje maakte nerveus voort met de roemers en de fluiten...

En nauwelijks was de waardin fris gewassen en geheel gekleed in de herberg gekomen om haar meiden te helpen, of alle drie luisterden naar een roep in de verte. Nog even keken zij elkander aan, zagen de lach opkomen in hun ogen. Met een paar snelle stappen was Anna Swaerdemaeckers bij de onderdeur, opende, stond op het Damrak en Dirckje en Jannegie drongen in het deurgat. Ja... ze hadden goed gehoord... Overal gingen de deuren open en kwamen de vrouwen naar buiten. Daar hoorden ze het weer en weer, die roep van de visvrouwen: „Nieuwe haring... nieuwe haring!! ”

„’t Is zomer... meiden,” lachte Anna Swaerdemaeckers.

„Het zal druk worden, straks, joffer. Nieuwe haring en jenever! De kooplieden van Amsterdam hebben een maag als een scheepsruim.” „Vlug, Jannegie, haal Ariaentje Hendriksz en Cae Buytenwegh om te helpen in de keuken! Vlug meid, voordat ze zich bij kasteleins van de Zeedijk verhuren!”

En terwijl Jannegie Pietersdochter naar de stegen tussen Nieuwendij k en Nieuwe Zijds Voorburgwal rende om de vrouwen te roepen, keek Anna Swaerdemaeckers ongeduldig en wat ongerust naar de kant van het Rokin of Gerrit Huygensz nog niet aan kwam.

En toen zij hem zag, snelde zij hem tegemoet, zo blij als een kind.

16