Isaäc de Fuentes

de mensen onderling wel nooit geregeld krijgen. Er zal nog heel wat moord en doodslag plaatsvinden, aleer er een beetje orde in is.’ Het gesprek wordt onderbroken door de komst van de kellner, die nu gekookte zalm met gesmolten boter serveert. Anatole en Isaac moeten onwillekeurig glimlachen bij het gezicht van de schitterende schotel en Anatole kan niet nalaten op te merken dat de stellingen van de Russische rabbi veel aantrekkelijks bevatten. Zij worden, naarmate het déjeuner verloopt, beiden zeer toegewijde aanhangers van deze leer, vooral als achtereenvolgens nog braadvlees a la jardinière en gevogelte met compote worden opgediend.

Anatole revancheert zich tijdens de maaltijd met een heerlijke witte en rode bordeaux cn koffie met likeur tot slot. Beiden zijn meer dan verzadigd. Het is een mijmerende stemming, die geen gedachte toelaat aan ontberingen en gebrek, de machtige tegenspelers van de overvloed.

De werkelijkheid klopt echter weer bij hen aan door de komst van een oude man, die verlof heeft zijn kranten tijdens de maaltijd in hec restaurant te verkopen. Onderdanig en beleefd schuifelt hij tussen de tafeltjes door, fluisterend zijn waar aanbiedend, met schichtige ogen naar de volle schotels kijkend, loerend naar de gérant of geen misprijzen op zijn gelaat verschijnt. Want dat kan hem zijn verlof kosten, een stuk van zijn broodwinninkje. Anatole is zeer mild gestemd, haast sentimenteel. Het brengt hem ertoe om in een jongensachtige opwelling de krantenman aan zijn tafel te nodigen en hem een eten aan te bieden. De oude man schrikt ervan en fluistert:

‘Nee, nee, mijnheer. Laten de heren geen grappen maken.’

‘Het is geen grap, mijn waarde,’ zegt Anatole, ‘ik meen het oprecht.’

‘Mijnheer,’ antwoordt de krantenman, ‘ik geloof U graag en ik zou ook wel eens zo lekker willen eten, maar morgen, mijnheer, dan behoef ik niet weer binnen te komen, dat is vast. Ik word geduld, omdat ik mij netjes en onderdanig gedraag en dat is de grondslag van mijn boterham. Nee, heren, morgen bent U er niet en dan moet ik hier ook mijn kranten verkopen.’

Anatole en Isaac kijken elkaar eens aan. Anatoles eerste schrede op het pad van de Russische rabbi is reeds een mislukking. De angst om dat te verliezen wat men reeds heeft, maakt uiterst

90